Borokov Borokov is stilaan van randfenomeen tot fenomeen uitgegroeid. Sinds het verrekt aanstekende ‘halfvier’ is het Antwerps viertal quasi synoniem geworden met broeierige liveshows waarbij lichaamssappen – niet enkel zweet, aldus de band – lustig verdampen. Die dansfeestjes zijn voorlopig enkel toegestaan binnenshuis, en toch zijn Borokovs absurdistische genre-experimenten en geinige kwinkslagen de serotinepilletjes die we nu allen nodig hebben.
Zesentwintig samenwerkingen is wat het vergde om Enkel Duetten tot stand te laten komen. Daarbij zitten aannemelijke duetten tussen (SHHT, The Germans, Fenne Kuppens) en vrij verrassende (Junior Eurosongs jodeltalent Laura Omloop en Op naar de 100 Marcel Vanthilt). De voertaal blijft ons moerstaal, de inhoud van de nummers uiteenlopend zoals steeds. Het is een eclectische mix van genres en muzikanten, die de meest banale zaken des levens bezingen als tweedehands antropologen. Maar hoewel je de band op basaal niveau met moeite kunt betichten van enige sérieux, is de satire die ze bedrijven uiterst beredeneerd en losweg voortreffelijk.
Neem bijvoorbeeld een van de eerste nummers die ze losten: “Dat Wat U Zoekt” in samenwerking met Fenne Kuppens diepe timbre. Het nummer is classic Borokov-nedertronic, maar dan met een tekst die het cynisme van iedere HR-recruiter onderuithaalt: “Efficiënt met taal/Klantgericht onthaal/ Dat is wat ik zoek”. Met weinig woorden slagen ze erin om een bijtende ode te brengen aan het solliciteren. Een betere motivatiebrief zal u zelden ontvangen.
De talloze artiesten die ze optrommelden zijn absoluut niet louter uithangborden voor hun nieuwe plaat. Integendeel: door hen stuk voor stuk uit te dagen om buiten de contouren van hun comfort zone te treden, geeft Borokov Borokov hen via die bijdrages telkens een lofzang voor de rekbaarheid van hun talent en hun tomeloze aanpassingsvermogen aan de branie van het viertal. Wij hadden ook niet gedacht dat het een goed idee was om Marcel Vanthilt repetitief “Of ik kom morgen hier wel langs” te laten zeuren over de armworstelende beats en percussies van Dijf Sanders en W. Ravenveer, maar aanstekelijk is het zeker. Goed nummer ook, trouwens.
En zo valt er over ieder nummer wel iets te zeggen. Op “Doordeweekse Man” horen we het soort vadsige disco uit de eighties en een verdraagbare Mathieu Terryn die zelden zo’n zelfbewuste woorden uitte op het soort beats die Gestapo Knallmuzik zou willen maken. Of “Bond Pro Leenwoorden” waar les francophones – door de band genomen de taalpuristen bij uitstek – Marka en René Binamé een hoop leenwoorden opsommen: enthousiaste pluspapa, spectaculair, humanitair én lo-lololololo-lo-lolo. Tegelijkertijd catchy poppunk en daadwerkelijk dikke lol.
De vraag rest alleen maar of de lol van Borokov Borokov kan blijven duren, of hun moppentrommel ooit uitgeput of bestoft zal geraken. Maar nummers als “Deurenkomedie” waarbij we door een spookpaleis van deuren kuieren, van Rocco Huetings (De Staat) kronkelende synthkamer door componist Frederik Croenes virtuoze pianohal naar wat we vermoeden een toilet is, bewijzen dat Borokov Borokov meer dan waanzinnige elektronica maakt. Onder die kurkdroge humor zitten ook gewoon steengoede muzikanten.
En als dat niet overtuigt: Enkel Duetten was overigens niet het enige album dat ze losten in 2020. Samen met dit dansplezier, dropten ze Wachtmuziek en ook die plaat is meer dan wat de titel doet vermoeden.
