De foto van jonge dansende meisjes op de hoes zegt het allemaal: op haar tweede gaat het Georgia om de euforie van de dansvloer en de extase van het verliezen in muziek. Minstens de helft van Seeking Thrills weet dat gevoel ook perfect in noten te vangen.
“We mogen best wat trotser zijn op die typisch Britse dansmuziek”, merkte Georgia Barnes onlangs op. Tja, dat zeg je natuurlijk als vaderlief met Leftism een van de klassiekers van dat genre onder de riem heeft steken, maar meer dan in de Big Beat, schrijft de Britse zich in de traditie van jarentachtigiconen Depeche Mode, Eurythmics en Pet Shop Boys in. Het is om te dansen, ja, maar net zo goed overheerst het popgevoel: de instant-rush van een goed refrein, de onweerstaanbaarheid van een hook.
Vergis u niet. Het is niet omdat Georgia het allemaal staand achter een elektronische drumkit brengt, dat dit geen regelrechte pop is. Dit zouden net zo goed bastaardkinderen van Robyn en Chvrches kunnen zijn. Het is ook zo dat Seeking Thrills op zijn best is. Vooruitgeschoven single “About Work The Dancefloor” was vorig jaar al een bommetje op menig feest, en terecht: heerlijk hoe die bas-synths de rest in ware eightiestraditie opjagen. Opvolger “Never Let You Go” is zo mogelijk nog beter: een rush van eurodance, het refrein dat moment van extase op die jongemeisjesgezichten van de cover.
Dat ze na een behoorlijk hedonistische jeugd zowat teetotal is gegaan, blijkt meer zegen dan vloek: van op een – letterlijk! – gezonde afstand krijg je immers het beste zicht op het feestgewoel. Al te vaak is dit ook “Dancing On My Own”: Georgia die het allemaal maar bekijkt, en meer analyseert dan voelt – of hoe verklaar je anders die vreemde titel “About Work The Dance Floor”? Soms is het ook denken over dansen, maar gelukkig is het ook altijd: dansen.
Georgia stoeit op Seeking Thrills immers met dertig jaar elektronische muziek. Chicago House krijgen we in opener “Started Out”, waarvoor authentieke Roland-drumcomputers en even tijdperkgebonden synths werden ingeschakeld om dat gevoel van Fingers Inc. “Mystery Of Love” te recreëren. De kille sound van The Knife komt dan weer terug in “The Thrill”, “Feel It” heeft een echo van M.I.A., “Ray Guns” meer dan één, al mag u ook wel eens aan Missy Elliott denken.
En toch is het niet allemaal uitbundigheid en vreugde. “Mellow”, met de jonge rapper Shygirl, is na die eerste rush een onwelkom monotoon onding. En in die tweede helft begint wel meer te zeuren. “24 Hours” is niet de single die het wil zijn, “Ultimate Sailor” is een dreinerig pleidooi tegen verplichte trages. Dat is maar half terecht, want dat Seeking Thrills na dat veelbelovend begin niet helemaal kapseist is immers te danken aan “Till I Own It”, een zeldzaam ingetogen moment dat het van een wondermooie melodieuze zanglijn moet hebben. Op zo’n moment komt pas echt tot uiting wat voor goeie stem Georgia heeft.
Elk feestje kent zijn einde. Of het nu DJ Coco is die nog één keer “Born To Run” opzet terwijl de zon boven de Middellandse Zee opkomt, of – minder ceremonieel – de TL’s die hun helse licht schijnen, het is ooit onvermijdelijk gedaan. Op Seeking Thrills is dat moment “Honey Dripping Sky”, de laatste trage die laat voelen dat je daar nooit mee moet overdrijven. Tijd om de club te verlaten, naar huis te gaan – desgewenst te strompelen – en de zegeningen van de nacht te tellen. Het is goed geweest, het kon misschien beter. Maar Georgia, dat voel je, dat is een blijvertje.
