Het showcasefestival EuroSonic in Groningen is in volle gang. Nog tot zondag ontdek je er aanstormende bands van heinde en redelijk verre. Dit jaar komt er heel wat aangewaaid uit Zwitserland. Tijd voor een breder overzicht van opkomend Zwitsers talent.
Lees hier waarom EuroSonic zijn schijnwerpers richt op Zwitserland.
- BLIND BUTCHER
Zelf omschrijft dit duo uit Luzern zijn muziek tongue-in-cheek als irritating post punk new wave kraut disco. In 2013 namen de heren hun langspeeldebuut op in Chicago, met niemand minder dan Steve Albini, maar ze zijn zeker ook schatplichtig aan Suicide en de Neue Deutsche Welle uit de eighties. Ze omarmen zowel chaos als humor, zijn voor alles in en volgen altijd hun instincten. Hun muziek klinkt minimalistisch maar dansbaar en hun jongste plaat. Piss Me A Rainbow is, naar hun eigen zeggen, een ‘ode aan de optimistische waanzin’.
- MNEVIS
Dit kwartet maakt toegankelijke popmuziek, maar schrikt er niet voor terug met allerlei elektronische geluiden te bricoleren. De bandleden zijn op verschillende fronten actief, onder meer bij Pablo Nouvelle, Long Tall Jefferson en de band van Sophie Hunger. Met de persoonlijke, vaak wat in zichzelf gekeerde liedjes op hun jongste plaat Episodes creëren ze echter hun eigen universum. Wie goed luistert, hoort een vage verwantschap met groepen als Radiohead, Grandaddy en Pinback.
- HYPERCULTE
Industrieel en noisy, maar ook geestig en speels: zo klinkt dit op dada verzotte duo uit Genève, dat uit een drumster en een contrabassist bestaat en verder allerlei samplers, loopstations en effectpedaaltjes in stelling brengt. Hyperculte, enkele maanden geleden bevallen van haar tweede langspeler Massif Occidental, maakt naar eigen zeggen minimalistische transpop prekraut postdisco. Maar wat u vooral moet onthouden, is dat ze op het podium knallen zoals The Slits, The B’52’s en The Banshees in hun beste dagen.
Bekijk de video van single “Tot ou tort”
- EMILIE ZOÉ (*)
De zangeres, gitariste en songschrijfster uit Lausanne vertoont verwantschappen met PJ Harvey en Lisa Germano, maar haar intimistische, vaak melancholische ‘folkrock noir’ beschikt over voldoende merites om op zichzelf te kunnen staan. Nu eens klinkt Emilie Zoé (die in het verleden al muziek schreef voor tv-reeksen en theater) fragiel, dan weer nonchalant. Maar altijd haalt ze kracht uit haar kwetsbaarheid.
- TANYA BARANY
Ooit nam ze deel aan de Zwitserse versie van The Voice, maar laat dat u vooral niet afschrikken. Op haar pas verschenen langspeeldebuut Lights Disappear manifesteert Tanya Barany (echte naam: Tanja Zimmermann) zich als een zangeres die een middenweg zoekt tussen de Joni Mitchell uit de late seventies en de atmosferische postrock van David Sylvian. Barany klinkt een beetje wazig en fragiel, maar weet soms ook onverwacht stevig uit de hoek te komen. Zowel in het ene als het andere geval is het in haar donkere droomwereld aangenaam verloren lopen.
- LORD KESSELI & THE DRUMS
In wezen zijn Dominik Kesseli en Michael Gallusser shoegazers, maar het zijn ook kinderen van hun tijd. Op hun jongste lp Melodies Of Immortality verruimen ze hun muzikale horizon dus met flarden synthwave, postpunk, krautrock en doempop. Toch slagen ze erin al die ingrediënten tot een verbazend coherent geheel te smeden. Het duo tekent voor intrigerende songs over robots, gebroken harten en chemische experimenten, die zich na herhaalde beluisteringen diep onder je huid wurmen.
- COILGUNS (*)
Dit stormachtige sludgetrio heeft er net een vierde lid bij gekregen, maar zijn brute kracht is zeker nog niet getemperd. Coilguns speelt even urgente als experimentele posthardcore, waarin je echo’s herkent uit het werk van At The Drive In, Death From Above 1979 en Neurosis. Hun sound steunt op de withete riffs (op achtsnarige gitaar) van Jona Nido, tevens de bezieler van het indielabel Hummus Records, en de vocale acrobatieën van Louis Jucker, een van de godfathers van de Zwitserse underground. Watchwinders, het onlangs verschenen derde werkstuk van de groep, werd overal op gejuich ontvangen – tot in Canada toe.
- DIRTY SOUND MAGNET
Transgenic, de derde plaat van Dirty Sound Magnet heeft iets van een Orwelliaanse dystopie: de nummers handelen over bandeloze consumptiewoede, onze verslaving aan de sociale media en technologische ontwikkelingen die ons te gronde dreigen te richten. Die thema’s verpakt het powertrio consequent in een prikkelende retrosound waarin stoner rock, akoestische folk en seventies psychedelia beurtelings om aandacht vechten. Meeslepende luistertrip gegarandeerd.
- MARIUS BEAR (*)
Singer-songwriter die een tijdje als busker de straten van New York onveilig maakte en vervolgens in Londen een cursus productietechnieken volgde. Sinds zijn cd Not Loud Enough schopte hij het, dank zijn grofkorrelige soulstem en charismatische uitstraling, tot een van de populairste singer-songwriters in Zwitserland. Luister hier naar zijn eigengereide akoestische versie van “Lonely Boy” van The Black Keys:
- MAMA JEFFERSON (foto rechterzijbalk)
Wie van rauwe, energieke, ietwat smerige trashrock houdt, is bij dit trio uit Winterthur aan het goede adres. Vooral op het podium toont Mama Jefferson, met als blikvanger zangeres-bassiste Vanja Vukelic, zich op zijn explosiefst. Na een EP, die met een knipoog Best Of werd genoemd, bracht de groep vorig jaar de puike langspeler Jizzmag (vrij vertaald: ‘rukblaadje’) uit. Strak gespeelde good time music die uiterst geschikt is om al uw feestjes op stelten te zetten.
De bands gevolgd door een (*) zijn allemaal te zien tijdens EuroSonic in Groningen, tussen 15 en 17 januari.
