De opvolger van Bojack Horseman is een hyperkinetische energiestoot van formaat op uw smikkel en lijkt niet zo heel veel verloren te zijn van de doorvoelde melancholie van zijn voorganger. Met een vrouwelijke regisseur en twee van de scherpste Amerikaanse comedians op dit moment (Ali Wong en Tiffany Haddish) achter de microfoon, vormt Tuca & Bertie een onmiskenbaar statement dat humor niet uitsluitend mannelijk terrein is.
Met deze nieuwe reeks heeft Lisa Hanawalt – animator voor Bojack Horseman – het menselijke ras weggeveegd en het volledig vervangen door het rijk der gevleugelde bekdieren. Pinguins, kippen, kalkoenen en zwaluwen hokken samen in de metropool ‘Bird Town’. Daar leefden Tuca (Haddish), een excentrieke toekan zonder job en een lidkaart van de AA, en Bertie (Wong), amateurchef en angstige zanglijster, tot voor kort samen in een appartement. Inmiddels is Bertie gaan samenwonen met haar vriend Speckle (Steven Yeun, bekend van The Walking Dead) en is ze verscheurd tussen haar vriendschap met Tuca, haar relatie met Speckle en haar ambitie om chef te worden.
Tuca & Bertie is uitzonderlijk op veel manieren: gekwetste tieten kunnen weglopen van hun eigenares, dode grootmoeders reïncarneren in sprekende taarten en sex bugs (ja, die zijn exact wat u denkt) moeten verklaringen afleggen in de rechtbank. Nog unieker is misschien dat het een komische animatieserie is, gemaakt door vrouwen én gericht op een vrouwelijk volwassen publiek.
Gericht op een vrouwelijk publiek houdt trouwens niet in dat de serie terugplooit op de clichématige vorm van vrouwelijkheid die we kennen vanuit Hollywoodblockbusters: overmatig shoppen, problemen met jongens en sluiperig geroddel. In plaats daarvan legt ze de nadruk op de quarterlifecrisis die vele jongeren doorploeteren. Zowel mannen als vrouwen én iedereen die zich bevindt op het spectrum daar tussenin, zal zich kunnen herkennen in twee vogels die hun seksualiteit ontdekken, worstelen met oude vriendschappen, van carrière veranderen en eigenlijk gewoon een beetje verloren lopen in hun jonge twintigerjaren.
Nu, de dansende borsten in de aanstekelijke openingsgeneriek (‘Tuca and Bertie, Tuca and Bertie, Bertie and Tuca! ‘) liegen er niet om. Van de arrogante haan Dirk op het werk tot de activistische vrouwengroep WTUS (‘women taking up space’) die vogels aardappels in hun broek laat ploffen om hen een fallus toe te eigenen: er schuilt ongetwijfeld een feminist in Hannawalt. Haddish en Wong hebben dan ook nooit hun feministische agenda verborgen. Toch is de #metoo-boodschap zo geestig verpakt dat de absurdistische uitspattingen van Bird Town het steeds winnen van een drammerige politieke boodschap.
De overweldigende moedeloosheid die ons overviel door het nihilisme van Bojack, gaan we hier dus ook niet vinden. Daarvoor ligt het tempo sowieso te hoog (wat heeft Hanawalt in godsnaam geslikt?) en zijn de hersenspinsels te gestoord, waardoor er toch vrij lichtzinnig gegaan wordt over de jeugdtrauma’s van Tuca en Bertie. Anderzijds, wie een herkauwde vogelversie verwachtte van de Horsemanserie, heeft niet goed opgelet. Hanawalt lijkt vooral een eigen geschifte creatieve ruimte te willen opeisen om de dingen te doen die ze onder Raphael Bob-Waksberg niet kon: claymation, stopmotion en – al gedeeltelijk uitgetest bij Horseman maar nu helemaal uitgewerkt – muzikale intermezzo’s (waarvan onze persoonlijke favoriet ‘Little Birdie put your pants on’ is).
Tuca & Bertie is dus vooral ontzagwekkend door de bodemloze put van inspiratie waar Hanawalt tien afleveringen lang uit put. Het is het soort serie dat je af en toe best op pauze zet om alle achtergrondgrapjes te spotten. Tuca & Bertie’s hilarische universum is niet alleen vanwege de vrouwelijke strijd een product van 2019, het uit zich op alle vlakken: het stadsleven is onverschillig naar zijn bewoners toe, maar is ‘ busy as a bee’ en drijft op een EDM-soundtrack. Die moderne, overprikkelende aard van de stad heeft Hanawalt goed gesnapt. Maar we raden u toch een paar mindfulnessessies aan om ooit nog rust te vinden na een Tucabinge.
