Little Steven heeft de smaak te pakken: twee jaar na Soulfire heeft hij al een nieuw soloalbum ingeblikt. En dat terwijl hij de laatste jaren constant tourde, én zich nog eens voor verschillende goede doelen inspande. Rijst de vraag: wordt Summer of Sorcery geen doorslagje van het eerste album?
Op het eerste gehoor? Nee. Natuurlijk, verscheidene elementen uit het vorige album komen terug: Van Zandt grijpt gretig terug naar de soulmuziek uit de jaren 60 als inspiratiebron, en ook de zo gekende hooks en riffs uit zijn periode als sidekick van Bruce Springsteen springen in het oog. Maar hij heeft duidelijk ook inspiratie opgedaan in andere contreien: van Afrika tot Azië, hij heeft schijnbaar overal zijn oren te luisteren gelegd. Om zich dan in zijn eigen studio in New York terug te trekken, en met de hulp van grote namen als Geoff Sanoff en Bob Clearmountain deze twaalf songs in te blikken en op de wereld los te laten. De overvloed aan muzikale stijlen is soms wat te veel voor de luisteraar, maar dan is er die rasperige stem die duidelijk maakt: dit is een Little Steven album. Al heeft hij op “A World of our own” toch iets te veel naar Elvis Costello geluisterd.
Maar Van Zandt zou zichzelf niet zijn, als er ook geen straightforward rock-‘n-roll op staat: zo is “Communion” de perfecte opener, die openbloeit in een “Party Mambo!”. Op die laatste treffen we de voortreffelijke achtergrondzangeressen van The Disciples of Soul aan: een van de sterkste punten van dit album. Deze drie soulengelen stelen meermaals de show, want geef toe: Van Zandt is niet de meest verfijnde zanger die er op deze aardbol rondloopt, maar hij weet wel songs uit zijn mouw te schudden die hem perfect passen.
Tekstueel heeft Van Zandt zich wat minder politiek opgesteld: blijkbaar was hij het even beu om op de barricades te staan, en verzon hij dan maar andere personages om zijn verhalen aan op te hangen. Nog een sterkhouder op dit album zijn de blazers. Zo blazen ze op “Gravity” de sterren van de hemel, en op “Love Again” horen we duidelijke echo’s naar de sax-salvo’s van wijlen Clarence Clemmons. Op titelnummer en afsluiter “Summer of Sorcery” klinkt de sax lekker weemoedig, met een overweldigende melancholie. En dan moet de zomer nog beginnen!
Van Zandt heeft zich, zoals vermeld, te buiten gedaan aan het gebruiken van zijn vele muzikale invloeden. Soms overweldigt het wat, en wordt het een brij van stijlen waar moeilijk de aandacht bij te houden is. “Vortex”, dat met zijn intro zo uit “Shaft” kon gelopen zijn, is dan weer strak gespeeld en geproducet, en gaat duidelijk een richting uit. Mede door al die drukte en stijlen is het album, dat een goede 60 minuten duurt, voorbij voor je er erg in hebt.
Summer of Sorcery: de verrassing is minder groot dan bij “Soulfire”, maar toch heeft Little Steven een aanstekelijk album gemaakt, eentje waarbij het moeilijk stilzitten is.
