Na “De zji”, de Creme. Is het een ijsje, is het een zalfje? Het is vooral de nieuwe van Ertebrekers, het prettige funkgezelschap van Flip Kowlier, Peter Lesage en Jeffrey Bearelle. Tikje meer disco, tikje zweteriger, maar even tongue in cheek vrolijk tekent die tweede plaat opnieuw voor een zomers gevoel.
enola: Heren, jullie hadden het weer wel mee. Creme paste perfect bij het gloedvolle februariweer van de releaseweek.
Peter Lesage (toetsen): “Tja, dat is de stijl van de muziek hé. Die wordt altijd gelinkt met de zomer. Gek, eigenlijk, maar ik vermoed dat het zomerse gevoelens naar boven brengt bij de mensen. Ach, goed voor ons.” (lachje)
Flip Kowlier: “Ik begrijp de connectie wel, zeker omdat onze eerste single ‘De Zji’ was, wat meteen doet denken aan zon, zee en strand.”
Lesage: “Alsof mensen zo’n muziek niet beluisteren in de winter. Dat geloof ik niet.”
Jeffrey Bearelle (zang): “We hebben nochtans op erg donkere dagen opgenomen.”
enola: Wanneer zijn jullie aan deze plaat begonnen?
Kowlier: “Nog terwijl we met Otel aan het toeren waren.”
Lesage: “Net als voor die plaat hebben we ons een weekend Ardennen geboekt om nieuwe songs te schrijven. We hadden er meteen vijf. Natuurlijk was er zin om door te gaan. We zaten nog op de flow van Otel, we waren goed bezig, waarom stoppen? Liever bleven we creatief bezig, en gingen we in één keer door naar de volgende plaat.”
enola: Jeffrey, je honger was groot. Je kwam met maar liefst vijftig demo’s af.
Bearelle: “De opnames van Otel hadden me een drive gegeven, en ik ben nadien blijven schrijven. Nu, uiteindelijk zijn er van die demo’s weinig gekozen voor Creme. Een paar songs haalden het, verder zijn we vooral aan de slag gegaan met wat we daar in de Ardennen verzonnen.”
enola: Het Ertebrekersgeluid is al doende wel wat verschoven, Creme mocht wat meer uptempo zijn dan die eerste?
Kowlier: “Dat was niet echt een bewuste keuze, eerder een uitvloeisel van de beslissing om op dat schrijfweekend ook een Roland Juno 106 mee te nemen. Dat is een analoge synthesizer die de klank meteen in een bepaalde richting duwde. En ja, we hadden ook gevoeld bij de concerten met Otel dat er af en toe wel iets steviger mocht. We merkten dat we daar spontaan voor zorgden, door al eens een iets potigere outro te breien aan bepaalde nummers. Dat gaf zin om ook eens wat snellere songs te schrijven.”
Bearelle: “”De Zji” was zo’n nummer dat we al eens wat verbouwden, en we probeerden ook al ‘Diepe waters’, van de nieuwe plaat, al uit, en zo’n sfeer bleek ook goed te marcheren. Plots brak het publiek wat los, dat was tof.”
enola: Door de keuze voor die synth hoor ik ook veel disco en andere jaren tachtigklanken.
Bearelle: “Klopt wel, en zelfs van die iets meer housy jaren negentig new disco als Cassius.”
Lesage: “Geweldig decennium, toch? Ik ben opgegroeid met de Top Dertig uit het begin van de eighties, een fenomenale periode. Het was een tijd waarin David Bowie, Madonna, Prince, Michael Jackson en ga zo maar door de hitlijsten bevolkten met nummers die nog altijd in het collectief geheugen zitten gegrift. Ze waren helemaal niet stijlgebonden, gingen alle richtingen uit. Dat is popmuziek voor mij, en het klonk ook allemaal zo geweldig, met die opgepompte beats, die hard kletsende drums, veel synths,… Phil Collins, Genesis,…”
Kowlier: “Wham ook. (tot Bearelle) Ik hoor veel George Michael in hoe jij zingt in “Amanda”.
enola: Tekstueel mag het allemaal ook nog iets lichter. Ik bespeur weinig ernst op Creme.
Kowlier: “Daar leent het genre zich niet toé, vind ik, zeker niet als je met verschillende tekstschrijvers werkt. Dan ga je niet plots over een moeilijke jeugd beginnen, want dat ligt voor iedereen anders. Dan is het gemakkelijker om over crèmes te beginnen schrijven.”
enola: Goeie titel, trouwens.
Lesage: “Het zou nochtans Bubbelbad worden, hadden we al lang geleden beslist, maar het nummer met die titel heeft de selectie uiteindelijk niet overleefd. En Creme heeft lekker veel betekenissen. Het kan een ijsje zijn, maar ook een huidzalf, of zonnebrandcreme, of de crème de la crème,… ”
Kowlier: “Het totaalplaatje klopte met de titel Creme, en zo’n dingen vinden we wel belangrijk. Piet Stellamans, onze hoesontwerper, had meteen het concepthoes, dus toen konden we bijna niet meer anders.”
enola: Creme impliceert ook een soort gladheid. Is het soms moeilijk om daar niet in door te schieten dat het eerder pastiche wordt in plaats van liefde voor het gladde genre?
Kowlier: “Oh, maar het mag er dik op liggen. Dat is net wat het genre maakt. Neem nu de outro van ‘Paranoïa’, dat kun je niet maken als je er voor terugschrikt om er over te gaan. Natuurlijk is het over the top, maar dat maakt het net zo tof. En uiteindelijk ging ook Prince vaak erg ver. Hij deed gewoon zijn zin, en trok zich van zo’n overwegingen niets aan. ”
Lesage: “Je mag daar niet zo mee bezig zijn. Je moet gewoon doen wat goed voelt, en als dat betekent dat je het er zwaar op aan het leggen bent, gewoon doorgaan. Dan wordt het net leuk, zeker als je dat nadien live mag gaan spelen. Dan voel je dat je de juiste keuze hebt gemaakt om met dat nummer zo aan de haal te gaan.”
Bearelle: “Ik ben nog nooit zo’n fan geweest van outro’s als met deze plaat. Sinds we de nieuwe nummers spelen doen we niets liever daar lekker in loos gaan. Stukje jazz in steken, ritme plots veranderen,…”
Kowlier: “We hebben ook zoveel ideeën voor elk nummer dat we niet anders konden. ‘Als we nu eens dit deden?’ Ja, ’t is goed, we steken het wel in de outro. (lacht) Neen, even ernstig.(nadrukkelijk) Er wordt niet nagedacht of we nummers nu overdreven zullen maken, of we de teksten luchtiger zullen maken,.. we zijn gewoon drie gasten die samen gaan zitten, zeveren, en muziek maken en zich daarbij weinig beperkingen opleggen. Een hobbyproject? Als ik aan een Flip Kowlierplaat werk is dat ook nooit werk hoor.”
Bearelle: “Wat niet wil zeggen dat we het niet serieus nemen. We nemen muziek heel serieus, maar het moet wel plezant blijven.”
enola: Komt er nog solowerk van je trouwens, Flip?
Kowlier: “Ja hoor. Het is al even geleden dat ik nog eens een soloplaat maakte, maar ik begin er wel weer zin in te krijgen. Vorig jaar was er echter die korte reünie van ’t Hof van Commerce, en met Ertebrekers wilden we graag toch doorgaan op de flow van de eerste plaat. Daar moest geen Flip Kowlierplaat meer tussen komen, waren we het wel eens. Uiteindelijk: een soloplaat kan ik altijd wel maken.”
