Na debuut Full Of Haze dat in 2015 over het algemeen weinig meer deining veroorzaakte dan wat opgehaalde schouders hier en daar is het Brugse powertrio The Heavy Crown terug met tweede plaat Reign On. Dat vervolg aan hun verhaal is stukken memorabeler, maar eiste wel de hoogste tol die een band zich kan inbeelden.
Soms komt het lot, dat verder onverschilligheid pretendeert, ongemeen hard uit de hoek. 24 was drummer Jelle Tommeleyn, toen hij in 2016 met z’n maats van The Heavy Crown de preselecties van Humo’s Rock Rally haalde. Iets later dat jaar, na een nachtje stappen in Lichtervelde, werd hij doodgereden door een lagereschoolleraar die vluchtmisdrijf pleegde en daarvoor wegkwam met een werkstraf. We vinden het helaas écht niet uit.
Een band kan dan grofweg twee richtingen uit. Prompt ontbinden, instrumenten aan de haak hangen, stilletjes rouwen en het leven sober mijmerend uitzitten, of onder dezelfde noemer het gruwelijke verlies te lijf gaan met nieuwe muziek. Na maanden van verdriet is het dat tweede geworden voor Zij Die Doorgaan: zanger-bassist Tristan Vandenbouhede en gitarist Jasper Govaerts, samen met nieuwe drummer Stan Van Acker. Tot zover de emotionele ontstaansgeschiedenis van Reign On: laten we de muziek nu maar voor zich spreken.
Nu, zeggen dat Reign On een rouwplaat pur sang geworden is, zou kort door de bocht zijn. Wat het wél is, is een bijtijds best potig spacerockalbum dat The Heavy Crown verkoopt als een kosmisch verhaal over een verdwaalde astronaut die tevergeefs contact probeert te zoeken met zijn dierbaren, als metafoor voor de ongrijpbare alomtegenwoordigheid van overledenen. Da’s beslist vergezocht als een losstaande sales pitch, maar hier, in het licht van de emotionele lijdensweg die de band doorploeterde op weg naar de productie van Reign On, klopt het wel. Zo heeft onze metaforische astronaut op de cover van de plaat op de schouder een patch met de initialen J.T. – Jelle Tommeleyn – als eerbetoon.
Ondanks heftige gitaren en beukende drums steekt Reign On zijn gevoelige momenten niet onder stoelen of banken. Het album komt al snel tot de kern van de zaak met de ingetogen titelsong “Reign On”. Op enkele accenten na geen drum te bespeuren, terwijl Vandenbouhede zijn besef van de onmogelijkheid tot contact uitdrukt: “Oh if I can’t make you stay, I just want you to reign on”. Verder staat Reign On wel bol van lekker vette baslijnen en gitaarriffs, opgesmukt met keyboards en synths die nog getuigen van de pure hardrock met een laagje psych en de blik stevig op de jaren zeventig, zoals het debuut Full Of Haze nog liet optekenen. Daarmee kon The Heavy Crown toen niet doorstoten in ’s lands belangrijkste rockconcours in het jaar dat Whispering Sons – nochtans ook een band met een uitgesproken blast from the past-vibe – het hoogste schavot mocht betreden.
Met de songs op Reign On — we onthouden naast de titelsong ook graag “The Escapist”, het iets emotionelere “Won’t You Stay” en de onvermijdelijke oerrocker “Wicked Lady” – had The Heavy Crown op de Rock Rally van vorig jaar wellicht meer kans gemaakt. Niet dat dat de bedoeling moet geweest zijn, integendeel: nu staat de band boven zulke wereldse zaken. Als een powertrio van vier man.
