“I’ve got no roots”, zong Alice Merton twee jaar geleden, en dat was naast een binnenkomer van jewelste ook niet gelogen. De Canadees-Duitse had er toen een flinke jeugd als nomade op zitten: 24 adressen verzamelde ze in die prille kwarteeuw dat ze op deze aardbol rondloopt. Debuut Mint borduurt voort op dat thema, met songs die twijfels, angsten en rusteloosheid een aardige Florence-galm meegeven.
“‘I’ve got memories and travel like Gypsies in the night’, zong Merton in die doorbraaksingle, want zo ging het wel. Daddy was a mining consultant, en zo legde de kleine Alice haar hoofd waar de steenkool was. Ze zag het levenslicht in Frankfurt, groeide op in Connecticut, en van daar ging het naar Canada en terug naar München. Uiteindelijk zou haar hart haar Duitse moedergenen volgen; eenmaal volwassen streek Alice neer in Berlijn, een plek die nog steeds haar uitvalsbasis is.
Haar eerste songs waren ondertussen al lang geschreven. Eentje daarvan trok overal de aandacht. “No Roots”, met zijn pompende bas en potig refrein, werd nummer één in Frankrijk, scoorde niet veel minder elders, en vestigde Merton als een stem om in de gaten te houden. Want een strot bleek ze te hebben: veel Florence + The Machine-loei, maar net zo goed wat andere tinten. Toch voelt het allemaal wat te bekend.
Het is lang wachten geweest op dit langspeeldebuut, en Mint lost de verwachtingen slechts ternauwernood in. Daarvoor herkennen we te vaak doorslagjes van wat radiomakers de afgelopen jaren overal ter wereld enthousiast maakte. “I Don’t Hold A Grudge” klinkt zelfs als iets wat die vermaledijde Calvin Harris — mits wat extra beats — had kunnen maken, al had die nooit zo’n heerlijk housepianootje durven opdiepen.
Het probleem is vooral dat veel nummers dezelfde opbouw volgen: ingehouden begin over een stampende beat en een melodische bas, een refrein waarin alles mag openspatten. Dat werkt in opener “Learn To Live”, is perfect in “No Roots”, en maakt van “Lash Out” voortreffelijke discopop, maar voelt na de derde keer toch te repetitief. Tegen dan zijn we platgebeukt met nog maar eens een triomfantelijk alle richtingen uitspattend refrein.
Het zijn de variaties op die formule waar Mint het van moet hebben. “2 Kids” volgt het patroon, maar weet net iets meer subtiliteit binnen te smokkelen in de melodie, heeft een verhaal dat je wil horen. Ook ballad “Honeymoon Heartbreak” of het bekennende “Homesick” – over die jeugd zonder vaste grond — toont dat Merton het wel degelijk kan, als ze niet meteen voor het volle pathos gaat.
Daar zit het kalf gebonden, in die zin helemaal aan het begin van Mint. “They’ve got fire / Well, I’ve got lightning bolts” zingt ze, en dat statement is net de vinger op de wonde. Het probleem met een planeet waar de bliksem voortdurend inslaat, is dat er weinig leven valt te vinden. Hoe hard Merton ook laat horen dat ze iets kan, door zo hard te proberen jaagt ze je ook een beetje weg. Als ze haar vuur volgende keer leert te doseren komt het wel goed. Tot dan is dit debuut een prettige, maar vermoeiende kennismaking met een nieuwe stem.
