Met al de poppunk die we al jarenlang over ons uitgekieperd krijgen, doet het deugd om af en toe ook nog eens the real stuff tegen het lijf te lopen. Zoals Sick Thoughts.
Sick Thoughts is overigens geen groep maar het eenmansproject van Drew Owen. Die is afkomstig uit New Orleans, een stad met een rijke muziektraditie maar eerder onontgonnen gebied op het vlak van stevige gitaarmuziek. Ondanks zijn jeugdige leeftijd – Owen is pas 21 – is hij al jarenlang actief. Zijn eerste albums bracht hij immers uit toen hij amper zestien jaar oud was. Erg productief is hij ook, want naast Sick Thoughts houdt Owen er nog een tweede eenmansproject – Caught – op na, waar hij zijn meer experimenteel getint ei in kwijt kan.
Vorig jaar bracht Sick Thoughts nog een album uit met de titel Songs About People You Hate, en op dit nieuwe album staat Owen op de hoes te pronken met een kettingzaag. Het mag duidelijk zijn dat dit geen jolige pretpunk is over bier drinken en andere puberale ongein, maar rauwe, compromisloze muziek die nauwer aanleunt bij Black Flag, Oblivians en Drew Owens persoonlijke favorieten The Reatards. Want laten we wel wezen, veel nieuws zal je op dit album niet horen. De 12 nummers razen in ongeveer 23 minuten zonder omzien voorbij. Het in Helsinki – of all places – opgenomen Sick Thoughts laat alle subtiliteit varen en is een uitbarsting van energie.
Vanaf opener “Chainsaw” krijg je furieuze gitaarpartijen voorgeschoteld, terwijl de drums – overigens ook ingespeeld door Owen – het boeltje voortjagen als werd hij achternagezeten door een bende uitgehongerde bloedhonden. Zo gaat het eigenlijk het hele album door. De gitaren snerpen en halen woest uit, de drums rafelen er een eind op los. Enkel op “Hellhole” – met iets meer dan drie minuten het langste nummer op de plaat – liggen de referenties eerder bij de classic hard rock van AC/DC, met z’n logge riffs, wat tragere ritme en gitaren die zowaar even – zij het heel even – de tijd krijgen om loos te gaan. Maar het zijn toch vooral nummers als “Acid Flashback” – met dat rollende basritme – en nietsontziende lappen smerigheid als “Morning Light” en “Dark Outside” die indruk maken.
Laten we eerlijk zijn: op Sick Thoughts zal je niets horen wat je niet eerder gehoord hebt in de veertig jaar sinds The Ramones, Sex Pistols en co. voor het eerst met vuile voeten door de rockmuziek trokken. Veel variatie zit er ook niet meteen in, maar dat deert niet want dit is punkrock die een stevige dosis adrenaline door je lichaam jaagt. Meer moet dat in deze getroebleerde tijden soms niet zijn.
