The Drought: een wrange maar bijtijdse vorm van escapisme.
Met het overlijden van sciencefictionschrijver J.G. Ballard in 2009 was de muzikale wereld een grote inspiratiebron verloren. In de jaren 70 haakte onder meer Ian Curtis in op de wrange maar bijtijdse vorm van escapisme uit Ballards dystopische verhalen. Ook in 2018 laat de auteur zich nog gelden.
Ditmaal via de Deense Frederikke Hoffmeier, die haar vijfde plaat uitbrengt onder nom de plume Puce Mary. Het album draagt de titel The Drought – dezelfde als die van een roman van Ballard uit 1964. Ook muzikaal laat de link naar de schrale wereld uit het cultboek zich snel leggen. Over de hele lengte van de plaat strekt zich kale ambient noise uit, afgetopt met loeiende pedaleffecten. Schilfers melodieën bladderen af in de reverb.
Het is niet de eerste keer dat Hoffmeier een dystopische wereld verkent – The Spiral (2016) was evenzeer een psychose in klanken. Maar nu introduceert ze een element dat een belangrijk verschil maakt: voor het eerst zijn haar woorden verstaanbaar. Hier geen gemaltraiteerde echo’s die je vanuit een andere kamer toeschreeuwen, maar een heldere stem die door het donker priemt.
Ineens is Hoffmeier een verteller geworden. ‘It makes me weep to watch you gaze or go on with no expression on your face like a puppet / To watch you gaze at the world like there’s nothing left’. Het thema dat Hoffmeier op The Drought zo bezighoudt, is psychologische honger: honger naar menselijkheid en verbondenheid in een omgeving waar daar geen spatje van overblijft. ‘I find myself feeling like decades have passed / I’m an old woman now / And I’ve lost my attraction’: The Drought documenteert de verschrompeling van een leven.
De sound zit de woorden dicht op de huid. Op “To Possess Is To Be In Control” schuurt een synthesizer langzaam tegen een broeierig geluid aan, iets tussen Amnesia Scanner en Arca in, tot Hoffmeier een lijntje lost: ‘If I can rip open that body and slip up inside of your skin’. Het is het startsignaal voor een scherpe ruis om het canvas open te rijten. De katharsis in de woorden is de katharsis in de klanken.
Hoffmeier blijft karig met lyrics – de nadruk ligt op de sound. Die is minder eenvormig dan ze lijkt. Want wie eraan gaat zitten, ontdekt pincetprecies ingeplante details (een aansteker in “Coagulate”, een kloppend hart in “To Possess Is To Be In Control”). Die klemtonen klitten samen, eerst tot een fragment, dan een focus. Dat lukt het best midden op de plaat. “Red Desert” begint met een mankende beat, maar eindigt in zinderende creepcore, een woestenij uitgezweet in klanken. En weet je: het ís alarmerend warm voor deze tijd van het jaar.
