Très chouette, die Angèle. Een rotaanstekelijke ongedwongenheid die ze qua boodschap en muziek koppelt aan intelligente beredenering. Met ironie als geliefkoosde stijlfiguur. Het maakte haar live, muzikaal en op Instagram tot een revelatie. Op Brol bevestigt ze, zonder meer.
Tijdens haar kleine Belgische tournee in de lente bleek al hoezeer ze aan het groeien was. De spontaniteit droop eraf, zowel qua soepele dansbewegingen als de manier waarop ze zichzelf relativeerde. Dat ze ook de lelijkste der emoties, jaloezie, niet altijd de baas kan bijvoorbeeld. Of dat ze zich ook steeds meer stoort aan de perceptiewereld die Instagram is. Dat puurde ze uit in kleine, fijne liedjes die, gedrenkt in popmuziek, al eens een dun laagje reggae of blues bevatten. De jonge soort van vandaag hangt aan haar lippen. Ze durft zich geen rolmodel noemen voor wie rond 2000 geboren is, maar veel scheelt het alleszins niet. En dat is voor een keer eens geen reden tot bezorgdheid.
Want Brol bevat een aardig stukje intelligente songschrijverij. Angèle is een van die popstemmen die het genre en de bréde aanhang ervan gebruikt om iets zinnigs te zeggen — niet uit te schreeuwen trouwens. U doet ermee wat u wil, maar ze heeft het toch maar mooi aangestipt. Zoiets. Zoals in, ook muzikaal, hoogtepunt “Tout Oublier”, waarin ze de ratrace om “gelukkig zijn” torpedeert: “Le bonheur n’existe que pour plaire, je le veux / Le spleen n’est plus à la mode, c’est pas compliqué d’être heureux / C’est simple : sois juste heureux, si tu l’voulais, tu le s’rais” En in “Balance Ton Quoi” spijkert ze het haantjesgedrag van (bevriende) rappers in deze #MeToo-tijden met precisie tegen de muur. Om er dan een persoonlijke draai aan te geven door de vooroordelen waar zijzelf mee te maken had (zus van, dochter van — u kent haar verhaal) aan te kaarten: “Les gens me disent à demi-mot / Pour une fille belle t’es pas si bête / Pour une fille drôle t’es pas si laide / Tes parents et ton frère ça aide”
In het ingetogen “Nombreux” verzekert ze haar vriend dat ze alleen maar oog voor hem heeft, hoe (tal)rijk haar mannelijke aanbidders ook zijn. In “Victime Des Réseaux” kijkt ze van aan de zijlijn naar de social media: “I wish I’d be like you / You wish you’d be like me / Qui sort heureux d’ici?” Dat ze zélf Instagram als een marketingtool hanteert, ontkent ze niet. Maar op haar eigen voorwaarden. En die bad hair day verstopt ze niet. Zie ook de verrassende hoesfoto uit haar kindertijd, getrokken op het moment dat een afbrokkelend melktandgebit er op z’n slechtst aan toe is. Slimme authenticiteit.
Tekstueel een relevant album dus, waarop de zangeres zinnige zaken (ver)zucht, mijmert, fluistert, mompelt, gniffelt over het leven van alledag anno nu. Muzikaal boet Brol dan weer aan relevantie in. Het is een fijn popplaatje — perfect voor een lazy morning of net die iets langere brunch op zondag — maar stekels of weerhaakjes hoeft u niet te verwachten. Het is uitbundiger dan de doorsnee slaapkamerpop, maar in vergelijking met wat pakweg Christine And The Queens met Chris presteerde, pakt Brol op dat vlak magertjes uit.
Al is die vergelijking unfair, omdat dat duidelijk ook de betrachting van Angèle niet is. Live mag het dan al wat stekeliger klinken — “Je veux tes yeux” blijkt dan zelfs een bommetje — maar de flow van Brol primeert. Snuifjes triphop, reggae en r&b zijn afdoende gedoseerd om ondergeschikt te blijven aan een dromerige vibe. Toch zullen songs als “Flemme” en “Flou” komend jaar menige zaal en concerttent aan het rondhossen krijgen.
Het is een mooi visitekaartje, dit Brol van Angèle. Eentje dat feilloos bevestigt waarom dit jaar ze terecht als een komeet naar omhoogschoot. Maar eentje dat vooral muzikaal nog veel groeipotentieel verraadt. Eerst veel touren, groeien en bijschrijven, dan komt dat vanzelf wel. De inhoud heeft Angèle al. Alleen daarom al is ze een verademing, in het land waar Oscar met z’n wolven en ander Bazarts al te lang scoren met echte brol. You go, girl.
