Dat As I Fell, het eerste volwaardige album van Curse of Lono, grotendeels opgenomen werd in Rancho V, een studio in de Joshua Tree-woestijn, is eraan te horen: er hangt een donker en gloomy deken over bijna alle nummers.
Dat wil niet zeggen dat het een neerslachtig album geworden is. Daar zorgt de instrumentatie wel voor, met meer dan eens een hoofdrol voor de stuwende bas van Charis Anderson en gitarist Joe Hazell, die schijnbaar moeiteloos slide na slide uit zijn instrument haalt.
Na de EP Severed uit 2017 is dit dus het tweede wapenfeit van het Britse vijftal. As I Fell borduurt verder op de thema’s die ook te vinden zijn op die EP, maar vooral op muzikaal vlak wordt alles nog wat meer uitgepuurd: Curse of Lono heeft duidelijk een eigen geluid gevonden. En wat dat dan is? Een mengeling van americana, bluesy gitaarriffs en dromerige landscapes. Nog veel meer dan op voorganger Severed zie je nu bijna constant het tumbleweed voorbij dwarrelen, zoals op “Blackout Fever”, met de bezwerende drum- en basbeat die je blijven achtervolgen, lang nadat het nummer voorbij is.
Het verleden is voor zanger en tekstschrijver Felix Bechtolsheimer nog steeds een inspiratiebron. Hij keert niet altijd van harte terug naar die donkere tijden toen drank en drugs zijn leven waren, maar feit is dat het voor een diepgang zorgt die er anders waarschijnlijk veel minder zou geweest zijn. Zo zitten “Way To Mars” en “As It Shows” vol verwijzing naar hoe moeilijk het was voor Bechtolsheimer om af te kicken. Ook “Way To Mars” en “Blackout Fever” zitten vol verwijzingendie kunnen tellen.
Ook een iets verder verleden zorgt voor inspiratie. “Leuven” vertelt over de treinramp van 1954 in Wilsele. In december van daar jaar ontspoorde daar een trein vol Duitse voetbalsupporters. Met 22 doden als gevolg. Twee passagiers op die trein heetten Bechtolsheimer, juist ja, de grootvader en grootoom van Felix. Hun verhaal van de treinramp wordt gemengd met hun ervaringen vlak voor de tweede wereldoorlog, toen de halfjoodse familie op de vlucht moest. Het maakt van “Leuven” een atypisch nummer, maar een dat aantoont dat de groep ook andere muzikale richtingen aankan. Niet dat dat zo direct nodig is. Wat ze nu presteren en presenteren is meer dan appetijt genoeg voor de rootsliefhebber.
Het lijkt wel dat Curse of Lono met dit album goed gelanceerd is om het te gaan maken. Samen met Severed hebben ze alvast een straf visitekaartje afgeleverd.
