Tony Molina is een man van de korte afstand. Zijn derde album klokt af op minder dan vijftien minuten en dat is naar zijn normen lang.
Het debuutalbum van Tony Molina (Dissed And Dismissed) had twaalf nummers in elf minuten, terwijl plaat nummer twee (Confront The Truth) zelfs maar tien minuten duurde. Toch zijn dit voor Molina geen EP’s maar volwaardige langspelers. Dat hij korte nummers schrijft, valt deels te verklaren vanuit zijn achtergrond in talrijke bands in het hardcore-milieu van San Francisco Bay Area, zoals Caged Animal, Dystrophy, Violent Offers en Ovens. Daar is de minimale tijdsduur van de nummers een logisch gevolg van de korte, explosieve muziekstijl waar de band zich helemaal smijt in een korte explosie van energie. Niets van dat alles in de nummers op Molina’s solowerk echter. Hier brengt hij nummers als waren het bonsai-kunstwerkjes. Nummers die ondanks de beperkte tijdsduur toch als volledige nummers overkomen en niet als halve songs.
Werd Molina op zijn debuutalbum nog duidelijk beïnvloed door de powerpop van Weezer, dan zijn de muzikale referenties op Kill The Lights eerder Elliot Smith, The Byrds en John Lennon ten tijde van Revolver. Gedurende tien nummers — eigenlijk negen want slotsong “Outro” is instrumentaal — stort Molina hier zijn gebroken hart uit. De nummers gaan over verdriet en eenzaamheid (“There is no way for us to be /And I don’t think I can live this life alone”), de teksten zijn minimalistisch en gaan tot de pure essentie, zonder tierlantijntjes. De kortverhalen van Raymond Carver in songformaat zijn een logische referentie. Hoewel er weinig vrolijkheid in de nummers zit, is het album — ongetwijfeld mede door de beperkte tijdsduur — geen deprimerende zit geworden.
Kill The Lights meandert tussen countryrock (“Nothing I Can Say”) en jangle pop (“Give He Takes You”) en gaat tot aan Simon & Garfunkel herinnerende folk (“Before You Go”). Het is de verdienste van Molina dat de nummers die enkel bestaan uit één vers en één strofe toch nergens onaf aanvoelen. Twee nummers overschrijden zowaar zelfs de tweeminutengrens, waarbij “Look Inside Your Mind/Losin’ Toch” afklokt op een naar Molina’s normen epische 2’26”. Een teken dat het voor hem geen dwingende gedachte is om zijn nummers per se ultrakort te moeten houden, maar een vrije keuze.
De toekomst zal moeten uitwijzen of Molina erin slaagt om van die microsongs een blijver te maken of dat het eerder dreigt te verworden tot een gimmick. Kill The Lights bevat misschien weinig nieuws en mist net dat tikje variatie om er echt een topper van te maken, maar toont dat Molina zich op het grensgebied van pop, folk en country thuis weet met nummers die duidelijk boven de middenmoot uitsteken. Dat maakt het album niet alleen voor mensen met een korte aandachtsspanne een aanrader.
