Muziek maken zonder rekening te houden met ook maar één regel: veel artiesten claimen het te doen, zeldzaam zijn de platen waarop je daadwerkelijk een dergelijke vrijheid hoort. Deze heeft het. Alles kan en alles mag in de wereld van Let’s Eat Grandma, en op tweede plaat I’m All Ears vonden Rosa Walton en Jenny Hollingworth de magical touch om dat ook vanzelfsprekend te doen klinken.
Niet besproken, wel lang over getwijfeld: I, Gemini, het debuut van de toen zeventienjarige Walton en Hollingworth, was twee jaar geleden een fascinerend maar onvoldragen ratjetoe. Het had iets, net als het optreden dat ze op Eurosonic gaven. Alsof dat allemaal vanzelfsprekend was, rijmden de hartsvriendinnen de meest uiteenlopende invloeden aan elkaar, om bijvoorbeeld de groei van de shiitake te bezingen – pubers! Dat ze ook een hoop instrumenten konden bespelen, was duidelijk. Glockenspiel, blokfluit, synth, gitaar, ukulele werden aan elkaar voorgesteld, afgewisseld, en deden desnoods haasje-over; kijk, mama, zonderhanden. Leuk, vermoeiend, stuurloos. Waarmee u die bespreking –ietwat laat- alsnog hebt.
Opvolger I’m All Ears toont iets meer respect voor songstructuren, en nu pakt de mayonaise wel. Dat de Schotse danceproducer SOPHIE en Horrorsfrontman Faris Badwan een handje toestaken helpt natuurlijk. Het zorgt ervoor dat I’m All Ears een aanloop kent die enkel uit potentiële singles bestaat. Let’s Eat Grandma? Singles? Er is duidelijk iets veranderd, maar het is niet anders. “Hot Pink” was enkele maanden terug het schot voor de boeg, een programmaverklaring die liet horen hoe één en ander was omgegooid. De beat even zwaar als die van de beste hiphop, de zang fake poeslief: “I’m just an object of disdain to you / I’m only seventeen, I don’t know what you mean”. En dan droog. “Oh, wait a minute”. Waarop de afrekening volgt, vrouwelijkheid middels heet roze, glitter en pony’s, omdat clichés wapens kunnen worden. Al eens tegen een muur van seksisme gelopen, misschien, dames? Och zwijg stil.
De eerste stappen op het liefdespad zijn ook gezet, de eerste rozendoornen hebben geprikt. Over Chvrches-achtige ijle synthsteken wordt in “It’s Not Just Me” een heartbreak uitgezweet tot er wel een dansend refrein van moét komen, en misschien mag het niet verbazen dat dit het meest evidente popnummer is. Als in: klassiek onderwerp, klassieke uitwerking. Of ook wel de stem van Badwan: “hey meisjes, jullie hebben de oren en poten van een popsong, laat me nu vlug even tonen hoe je die ook in de juiste volgorde in elkaar steekt.”
De les is sneller geleerd dan de meester ze kon beëindigen — hij mag vertrekken want nu kunnen ze het verder wel alleen– en in “Falling Into Me” worden de notities alweer verfrommeld in de hoek geworpen. Toch hoor je dat de hints zijn blijven hangen. De overgangen zijn logischer dan op I, Gemini, de synths gaan lekker zwaar door, en wanneer de beat inkickt is dat stevig rechtdoorzee, saxoutro of niet. Het beste moet nog volgen met het emotionele “I Will Be Waiting”, een ballad recht uit het hart; één en al warme synths en een refrein dat blijft hangen en op de gekste momenten opnieuw opduikt.
Daarna is meer het speelse, onbeteugelde Let’s Eat Grandma van I, Gemini te horen, maar je merkt dat er toch altijd eentje nog eens stiekem naar die lessen van Badwan heeft gekeken. Hoe hard “Snakes & Ladder” ook wazig zwalpt, het houdt toch constant de juiste richting aan. Zo blijven ook de twee tienminutentracks op het einde boeien. “Cool & Collected” begint als een spooky akoestische track, waarvan de kar almaar voller wordt geladen tot het in de laatste spurt helemaal space opera wordt. Zelfde beeld, grotere kar, absolute knaller: “Donnie Darko”, een lange trip over een pulserende synthlijn en veel gitaargepiel, die wanneer je elf minuten later achterom kijkt gewoon een heerlijke danstrack bleek te zijn, die op het einde opnieuw in elkaar is geklapt. Gewoon, omdat het zo ging. En tussen die twee lappen muziek in? “Ava”, nog maar eens een pianosong die laat horen dat Badwan volgende keer thuis mag blijven. Let’s Eat Grandma heeft alles geleerd wat er te leren is, de rest komt nu wel met de jaren. We blijven een en al oor voor wat Walton en Hollingworth in petto hebben.
