Lang vervlogen is de tijd dat Oasis, Blur en Suede van over het kanaal toonden hoe opwindend gitaarmuziek kon zijn. Soms lijkt het alsof enkel nog beats en lome raps tellen. Niet als het aan het okselfrisse The Magic Gang ligt, dat op Rock Werchter het nieuwe Slope-podium met vrolijke popmuziek zal inwijden. “En toch heb ik niet het gevoel dat gitaarmuziek aan een comeback toe is.”, zegt drummer Paeris Giles. “We hebben gewoon geluk gehad.”
enola: Jij drumde in de bands van de drie andere groepsleden, niet?
Paeris Giles: “Klopt. Ik woonde indertijd ook samen met Angus (Taylor, bas, red) en Jack ( Kaye, gitaar en zang, red), die allebei hun eigen bandje hadden. Ik drumde bij beide en zo was het een beetje een soep van allemaal verschillende groepjes, waarbij iedereen elkaar hielp. Op een dag kwam Kristian (Smith, gitaar en zang, red) op bezoek om afscheid te nemen aangezien hij naar Londen trok voor zijn studies. Hij zat met een song en stelde voor dat we voor één keer allemaal samen een band zouden vormen met al onze vrienden op zoveel mogelijk gekke instrumenten. Zo hebben we “Bruises” opgenomen en online geplaatst. Als een gelegenheidsprojectje, dat we eigenlijk bijna meteen weer vergaten. Tot ik een paar maanden later zag hoe de mailbox van dat project was ontploft met reacties. Misschien moesten we het dan maar ernstig nemen dus?”
enola: Het resultaat is een Mexicaans leger met drie songschrijvers. Zorgt dat niet voor conflicten waarbij het vechten voor het zonlicht is?
Giles: “Toch niet. Door de manier waarom de band is begonnen, draait het voor ons nog altijd om het idee dat je songs schrijft voor je vrienden. We willen elkaar omverblazen met onze songs. Dat zorgt voor een gezonde competitie, maar geen naijver.”
enola: De Beatlesliefde druipt van jullie muziek af. Was het eenzaam opgroeien als Fab Fourfanaat in het Engeland van de jaren nul?
Giles: “De meeste mensen hebben toch een zekere appreciatie voor de Beatles, of ze dat nu beseffen of niet. Het was niet eenzaam dus, want we luisterden ook niet alleen maar naar hun muziek hè. Je wil niet weten van wat voor slechte muziek ik fan ben geweest en we hebben allemaal een metalfase gehad. Maar het is goed om de Beatles te kennen als je zelf songs begint te schrijven. Dat geeft je inzicht in hoe een nummer in elkaar steekt.”
enola: Gebeurt het dat jullie iets schrijven dat zelfs naar jullie normen té Beatlesachtig is?
Giles: “Neen hoor. We leggen onszelf geen beperkingen op. Integendeel, hoe Beatlesachtiger het klinkt, hoe beter!”
enola: Heb je het geheim van Ringo Starrs drummen al ontrafeld?
Giles: “Ik ben er in elk geval al op zoek naar gegaan. Ik heb veel commentaren onder YouTubefilmpjes zitten lezen, en zo ontdekt dat hij als linkshandige toch als een rechtshandige drummer speelt. Dat zorgt voor die typische vreemde feel. Hij heeft het meest herkenbare drumgeluid ooit.”
enola: Jullie zijn afkomstig uit Brighton, een stad die dankzij Fat Boy Slim eerder bekend staat voor dance, toch?
Giles: “Dat is helemaal veranderd. Wij zijn zelf opgegroeid in Bournemouth. Dat was pas een eenzame plek om op te groeien. Daarom zijn we in Brighton gaan studeren, een cultureel Walhalla in vergelijking. Er wonen veel artiesten, er zijn universiteiten, etc. De bevolking bestaat er grotendeels uit studenten en daardoor gebeurt er heel veel als je de kleine omvang in acht neemt. ’t Is er heel gemakkelijk om verwante geesten te ontmoeten. Dat was voor ons niet anders. We woonden samen in een huis en zo voelde de stad als een goede plek voor gitaarmuziek. Zeker in deze tijden waarin dat niet echt meer de dominante stroming is. Heel eerlijk? Ik heb bij die stad nooit het gevoel gehad dat ze met één genre verbonden was.”
enola: Ondertussen wordt er gepraat over een Brightonscene, waarin jullie samen worden gegooid met acts als Dream Wife. Voelt dat juist?
Giles: “Soort van. Erger nog: Rakel van Dream Wife is mijn vriendin (lacht). We zijn allemaal begonnen in Brighton. Dat schept wel een band. Er hangt een gezonde vriendschap tussen de verschillende bandjes hier, maar een scene? Ach, dat maakt het voor journalisten natuurlijk gemakkelijk, maar het is ook wel goed voor de stad. Mensen hebben nu het gevoel dat hier iets gebeurt en komen hier ook wonen waardoor er weer meer kansen zijn. Kijk naar Dream Wife. Die hebben doorheen hun parcours zoveel mensen leren kennen en nu helpen die met het maken van hun videoclips, hun artwork, etc.”
enola: Het moet niet gemakkelijk zijn om allebei in een tourende band te zitten en toch een relatie te onderhouden. Zien jullie elkaar genoeg of is het hopen dat je op hetzelfde festival staat?
Giles: (lachje) “Het kan moeilijk zijn ja, maar het lukt wel. Het is een kwestie van tijd maken voor elkaar en we wonen ondertussen ook samen in Londen, dus tussen twee tours in kunnen we bij elkaar thuiskomen. Het valt dus wel mee. Je moet je er gewoon achter zetten en voor gaan.”
enola: Merk je nu je in Londen woont dat de scene daar anders is dan die in Brighton?
Giles: “Absoluut. In Brighton konden we al heel snel optredens te pakken krijgen, zodat we oefening hadden en alsmaar beter konden worden. Pas daarna gingen we in Londen spelen voor belangrijke mensen, platenfirma’s en managementkantoren, en was het voor echt. Het was ook gemakkelijk om in Brighton iets op te zetten. Zelfs tijdens The Great Escape, een groot showcasefestival, kon ik mijn eigen avondje opzetten rond ons kleine label en kreeg ik altijd wat leuke bands over de vloer. Allemaal heel erg DIY. Brighton was een heel gezonde omgeving om in te groeien.”
enola: Het is beter groeien in de schaduw?
Giles: “Exact dat. Je krijgt meer tijd en hebt meer middelen ter beschikking om je kunstje fijn te slijpen voor je ’t naar het volgende niveau brengt. We speelden hoop-en-al één keer per jaar in Londen en dat was een show waar dan veel van afhing. We hebben nog altijd het meeste stress als we nog eens in de hoofdstad moeten spelen: de ouders komen mee, je moet je vrienden entertainen, etc. Het is anders spelen dan in Brighton, waar we ons op ons gemak voelen.”
enola: Je hebt alles lang in eigen handen gehouden, met dat eigen label van je onder andere, maar nu zijn jullie getekend op Warner. Had je het gevoel dat je het niet verder kon brengen op je eentje?
Giles: “Boeiende vraag. Toen we begonnen hadden we meteen veel interesse van platenfirma’s en andere piefen en dat was nogal overweldigend voor het jonge bandje dat we waren. We wisten niet wat we daarmee aan moesten en of het zou blijven duren. En inderdaad: je zag hoe veel van dat soort mensen gaandeweg uit beeld verdwenen en geen contact meer hielden toen we niet langer het hippe nieuwe ding waren, dus besloten we om voorlopig met niemand in zee te gaan. We konden heel hard toeren en hadden op die manier een stevige fanbase opgebouwd. We hadden het niet meteen nodig.”
“Ik zal niet zeggen dat we het niet verder hadden kunnen doen zonder Warner, maar als je beslist dat je een niveau hoger wil spelen, dan heb je hun middelen nodig. Maar tegen dat we zover waren, wisten we wel waar we voor stonden, wie de juiste en de foute mensen zijn, en konden we dus heel bewust voor hen kiezen. Het voelt goed nu. Iedereen zit op dezelfde lijn over het project.”
enola: Als een major label als dat opnieuw gitaarbandjes tekent, wil dat zeggen dat de grote ommekeer nakende is en gitaren opnieuw hip worden?
Giles: “Ik vrees ervoor. Het is een feit dat Warner in geen tijden nog een gitaarband onder contract had genomen en ik zie dat niet snel veranderen. Ik ben bijna zeker van niet. We moeten onszelf er regelmatig van bewust maken hoeveel geluk wij hebben gehad. Een gitaarband vraagt een grote investering en brengt veel te veel risico’s met zich mee om het er op te wagen. Maar dat gezegd hebbende heb ik natuurlijk wel vertrouwen in onze toekomst.”
enola: Je kunt maar hopen dat ze jullie niet enkel zien als een soort van kostenpost om de belastingen te drukken.
Giles: (schatert het uit) “Inderdaad! Dat zou zwaar sucken.”
The Magic Gang speelt op zaterdag 7 juli op Rock Werchter.
