Bitter weinig groepen slagen erin hun eigen uitstekende vorige plaat zelf ei zo na irrelevant te maken. Parquet Courts doet dat met verve op Wide Awake!, de vijfde alweer van postpunkers uit Brooklyn.
Human Performance, nu twee jaar oud, was toen goed voor een mooie ronde 9 hierzo. Dat het wel snor zat voor de opvolger, was eigenlijk bijna een zekerheid. Toch kan Parquet Courts met Wide Awaaaaake!, zoals de plaat voluit heet volgens de (overigens vrij lelijke) cover, op werkelijk alle vlakken verrassen.
Waar de vorige plaat nog veelal in zichzelf gekeerd was, met persoonlijke en interpersoonlijke beslommeringen alom, staat het vizier van Parquet Courts deze keer volledig op de wijde wereld gericht. En laat daar net een en ander aan het gebeuren zijn dat een man genaamd Savage niet van zich kan laten afglijden. “Savage is my name because savage is how I feel when the radio wakes me up to the words ‘suspected gunmen’”, schreeuwt Andrew Savage het voor zich uit op “Violence”. Het nummer was een monotone woordenwaterval om van te duizelen gebleven, ware het niet dat een orgel dat de geest van Ray Manzarek oproept het naar het einde toe op smaak brengt.
Waar die maatschappijkritiek op Human Performance voorkwam (“Two Dead Cops”) was die nog anekdotisch, maar op Wide Awake is het een alomtegenwoordige lijm die de verzameling songs samenhoudt. Het hele album is doordrongen van één doelgerichte focus, en één duidelijke vijand: nihilisme. Opener “Total Football” zet de bakens uit door heel pienter brandhout te maken van een nihilistische drijfveer – dat actie nutteloos zou zijn omdat collectivisme en autonomie toch onverenigbaar zijn. En dat over een belachelijk aanstekelijke basriff.
Dat Wide Awake! zo dansbaar klinkt doorheen al die artsy-politieke bezetenheid, is dan weer de verdienste van producer Danger Mouse. Die zelfverklaarde fan weet alle invloeden van de twee hersenhelften van Parquet Courts – A. Savage en Austin Brown – mooi met elkaar te versmelten. Zonder zijn productie zou Wide Awake! wellicht geklonken hebben zoals een vuistdik filosofieboek wegleest. Het moet ook Danger Mouse zijn die drummer Max Savage eindelijk eens uit zijn kot kon lokken om wat avontuurlijker te drummen. Case in point is de razend funky titelsong “Wide Awake”, die zowaar zelfs Ellen DeGeneres zodanig kon bekoren dat de band het live voor haar nuchtere zaalpubliek mocht komen uitleggen. Vreemde zaak toch. Er is niets op Human Performance dat dat ooit had kunnen bereiken.
En verder: “Mardi Gras Beads”, waarop Brown het voor het zingen heeft, klinkt als Beach Boys met een epische kater en heeft nog iets te zeggen ook. Het slome “Before The Water Gets Too High” kan er op het eerste gezicht misschien te dik op liggen, maar de tekst zit lekker vol spitsvondigheden: “What’s it worth, all the money we make / Floating idly in a new-born lake / Far above financial centers / Cities sink like market rates”. Hoopvolle afsluiter “Tenderness”, ten slotte, is zowel een afrekening met een koud en onverschillig systeem als een warm pleidooi voor meer tederheid. Desondanks is het op en top Parquet Courts.
Wide Awake! is zoveel rijker dan zijn voorganger, zoveel urgenter, zoveel muzikaal gevarieerder zelfs, en alles met een focus die duidelijker dan ooit is. Met Wide Awake! bewijst Parquet Courts zich gewoon de meest relevante Amerikaanse band van het moment. En fuck Tom Brady!
Parquet Courts speelt op zondag 15 juli in De Kreun in Kortrijk.
