De funk, de hele funk en niets dan de funk. Op zijn vijfde plaat keert Chromeo terug naar zijn oergeluid en scheert daarbij langs alle mogelijke invloeden. Een liefdesbrief aan het genre? Welja, en dan eentje waar de goesting vanaf spat.
Vier jaar sleutelen heeft het gevraagd. Album nummer vijf mocht immers wel een koerswijziging inhouden, vonden Dave 1 en P-Thugg. Ramen en deuren werden opengegooid voor meer samenwerkingen dan ooit: hier een gitaarlickje, daar een rapje … Het was vooral gezéllig in de studio, maar de funk mocht gelukkig altijd binnen. Desnoods glipte hij wel door een kier, de gladjakker.
Want over dat soort funk hebben we het wel. Dave 1 is nog altijd de slickste zanger die zich geen brother mag noemen. De toetsen van P-Thugg bliepen, bloepen en schetteren waar nodig. “Count Me Out” bijvoorbeeld, met zijn synthjabs recht uit de eighties en een tekst die vooral als een licht humoristisch kortverhaal leest over mannelijke onzekerheid: “And in the bedroom you’re trying all these new tricks I don’t know / (where’d you get that from?)”. Want we gaan het toch allemaal niet te serieus nemen, zeker? Machismo als grap? Chromeo deed het al toen iedereen nog kon lachen.
Very nineties gaat het er dan weer aan toe in “One Track Mind”, dat rakelings langs Ultimate Kaos scheert. De zang is glad als leerde Dave 1 het van Craig David, de housy beats warm als een zachtjes pruttelende kom soep. Nog meer Backstreet Boys dan dat: “Bedroom Calling pt. 1”. Te veel. Sommige grappen blijven niet leuk, deze wordt enkel gered door zijn stevigere tegenhanger “pt. 2”, waarvoor The-Dream uit dat ondertussen verre decennium komt aangesneld.
Ach, Dave 1 en P-Thugg hadden die featurings niet nodig. Op het geweldig openende “Must’ve Been” met DRAM na, zijn het vooral de nummers zonder high profile-namen die de show stelen. Het zijn niet French Montana en Stefflon Don die van “Don’t Sleep” zo’n aanstekelijk popnummer maken. Eerlijk? Meer Chromeo kon Chromeo niet klinken, maar hé: als het maar plezant was in de studio.
Zelden wordt er teruggekeerd naar het meer discogeoriënteerde geluid van voorganger White Women. “Just Friends” is een dansvloerstamper met op backings Amber Marks die recht uit 1979 lijkt te komen gejived. “Slumming It” gaat op hetzelfde elan verder: “I think you’re slumming it with me / your dad will be mad and you like that / I know your mom plays along, takes here way back”. En dan het soort backings dat asiel heeft gevonden in Club 54.
Chromeo gaat nog altijd de wereld niet in de fik steken. Net als zijn voorgangers is Head Over Heels er voor wie vrijdag wil gaan dansen, en zaterdag niet per se thuis moet zijn. Revolutionairen, gelieve zich te onthouden. Dit is er eentje die het status-quo bijna aangenaam laat klinken.
