” You may need a murderer” zong Alan Sparhawk een decennium geleden. Op de nieuwe songs van Low lijkt het wel alsof hij die belofte ondertussen nagekomen is. Geen idee welke demonen de groep anders op de hielen zitten, maar het inktzwarte elektronisch klankbad waar ze de luisteraar in onderdompelen, voorspelt niets goeds.
Zeggen dat Low ooit vrolijke fransen zijn geweest, zou de waarheid zwaar geweld aandoen. Maar afgaand op de drie nummers van hun binnenkort te verschijnen album die de groep gisteren loste, wordt het in september te verschijnen Double Negativewel een héél paranoïde trip. Zelden heeft de groep zo unheimlich, zo onheilspellend geklonken als hier. Knap ook hoe Low met heel weinig middelen toch zoveel sfeer weet op te roepen. Omringd door stilte komen de verkapte beats van “Quorum” en de bewerkte vocals nog beter tot hun recht. “Dancing and Blood” met zijn hoge zang en melancholische gitaarlijn blaast een beetje warmte in deze kille wereld, maar “Fly” wringt die al snel de nek om. Hier komt de groep bijna in ambientregionen terecht, met trillende gitaarnoten, sinistere elektronica en de hoge stem van Mimi Parker. De schimmige, vaak cryptische zwart-wit beelden die dit alles begeleiden, maken je niet veel wijzer maar dragen wel heel erg bij aan de donkere sfeer. De drie nummers dienen ook nadrukkelijk na elkaar beluisterd te worden, in één golf. Enkel zo komen de songs tot hun recht, vullen ze elkaar aan, en slagen ze erin een kwartier lang kippenvel op te wekken. Als heel Double Negative het niveau van deze drie songs weet aan te houden, begint de winter dit jaar in september en daalt het kwik tot -30.
Low speelt op 11 oktober in de Botanique
