“Het leven is zo al saai genoeg,” moeten die van Bed Rugs gedacht hebben voor ze van hun nieuwe plaat een veelkleurig rariteitenkabinet maakten waarin het aangenaam verdwalen is.
Drie jaar heeft het geduurd voor er een opvolger van Cycle, het vorige wapenfeit van het Antwerpse Bed Rugs, op tafel lag. Hard Fun Grand Design heet de boorling, en gelukkig klinkt het ook alsof we drie jaar verder zijn. Drie jaar waarin bijvoorbeeld Tame Impala Currents uitbracht, en het duidelijk was dat sixties nostalgie ook zo zijn grenzen had (hoe zou het nog met Temples zijn dezer dagen?). Niet dat Bed Rugs op z’n vorige platen aan plat kopieerwerk deed. Daarvoor hing er altijd nog te veel eigenheid over hun muziek en waren er te veel inventieve hoeken af van hun songs. Maar met Hard Fun Grand Design zetten ze nog een stap verder en klinkt de band meer dan ooit als zichzelf. Het trio Noah Melis, Stijn Boels en Yannick Aerts overstijgt op hun derde langspeler ook het label psychedelica en gooit het album vol met nummers die je nog het beknoptst als gewoonweg weird kan omschrijven (zie ook Animal Collective).
26 nummers, meer dan 70 vreemde minuten muziek, waarvan de meeste de 3 minuten nauwelijks halen: dat had héél fout kunnen aflopen. Gelukkig doet het dat niet. Geen idee of het aan de nieuwe werkwijze van de band ligt, met meer focus op de individuele songschrijfkunsten en visies, maar Hard Fun Grand Design klinkt gevarieerder dan ooit eerder het geval was bij Bed Rugs. Dromeriger en weidser ook – niet in het minst te danken aan de zweverige synthgeluiden – tussen alle vreemde kronkels door. Knap ook hoe de groep daarbij gaat van lichte dreiging (in “Pandora”) over exotisch naar poppyer dan ooit. Dit alles zorgt ervoor dat de plaat ondanks zijn lengte nooit gaat vervelen of zich naar de eindmeet moet slepen.
Luister bijvoorbeeld naar het openingstrio “Each Side”, “Sleeping Beauty” en “Naturally”. Die eerste zit met zijn hoofd stevig in de wolken, en verleidt met een laidback sfeer. “Sleeping Beauty” is daarna een instrumentale, oosters aandoende schone, waarna “Naturally” je op de hielen zit met een gitaar die er stevig de pas in houdt. Het is een laatste aanloop voor de groep volledig de diepte induikt. Zeker het middendeel van de plaat houdt de gekte er stevig in. Tegen “Peninsula”, ongetwijfeld een zomerhit in een ander universum dan het onze (zie ook “Exotica”), kom je dan terug uit je konijnenpijp.
Ondertussen lijk je door een woud te lopen waar de bomen voortdurend van kleur veranderen, soms in een en dezelfde song. De nummers van Bed Rugs derde zitten tjokvol. Voor liefhebbers van kleine, bizarre geluidjes klinkt Hard Fun Grand Design dan ook als een gigantische, intrigerende legpuzzel. Zeker tijdens de kleine intermezzo’s als het diepzeeduikende “Pop Bubbles” of de heerlijk schizofrene en kinderlijke songs “Waterways & Falls” en “Dionysia”, zullen de lichtjes in hun ogen beginnen flikkeren. Doordat ze je oren uit hun gedagdroom halen, zorgen die kleine intermezzo’s er ook voor dat je nooit indommelt. Ook geven ze nooit het gevoel dat ze zonder reden of onafgewerkt op plaat zijn beland. Zelfs het minimalistische “Silence = Easy” voelt niet als een verdwaald idee aan.
Favorieten aanduiden op een plaat als Hard Fun Grand Design is moeilijk. Bij benadering: “Laurels” is een prachtige brok zomerse melancholie (zie ook “Forests On Fire”). “Sisters In Harmony” is een onmisbaar niemendalletje. Maar uiteindelijk zouden wij geen enkele song kunnen missen. Alleen over het einde van de plaat had misschien nog wat langer nagedacht kunnen worden, en een enkele song komt toch niet helemaal van de grond (zoals het té lethargische en op brommende synths rekenende “Enchanting Allure”) maar dat is detailkritiek. Over het algemeen bijtelt Bed Rugs met Hard Fun Grand Design nog verder zijn eigen niche binnen het Belgische muzieklandschap uit, met een caleidoscopische plaat die je elke luisterbeurt naar nieuwe, fascinerende paden leidt.
