Het is niet makkelijk Courtney Barnett te zijn. De Australische singer-songwriter werd gebombardeerd tot darling of the indie scene, maar stelt zich daar toch maar vragen bij op Tell Me How You Really Feel, eigenlijk nog altijd maar haar tweede.
Waar komt Courtney Barnett toch vandaan? Het snuggere antwoord is natuurlijk Melbourne, maar antwoorden op de vraag hoe ze het tot hier geschopt heeft, is minder evident. Ja goed, Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit blijft een knap debuut van een interessante stem die effectief iets te zeggen had ook. Maar dan nog. In die drie jaar – lijkt het niet meer? – sinds Sometimes … is Barnett, tot haar eigen verrassing blijkbaar, stomweg razend populair geworden over heel de wereld.
Blijkbaar dus. Waar Barnett op haar langspeeldebuut nog naar de wereldlijke beslommeringen keek en daar gretig gevatte observaties uit puurde, is dit Tell Me … voornamelijk introspectief. Minder gretig ook. Opener “Hopefulessness” slentert naar de uitgang met de urgentie van een tooghanger bij sluitingstijd van z’n favoriete café. De krassende gitaren op het eind zorgen wel nog voor de nodige stroomstoot, maar echt vlot schiet Barnett hiermee niet uit de startblokken.
Nee, dan maar “City Looks Pretty”, dat voor een stuk teruggrijpt naar “Avant Gardener” uit dubbel-EP A Sea Of Split Peas: Barnett ratelt een eind door, schijnbaar uit de losse pols zoals alleen zij dat lijkt te kunnen. “Your friends treat you like a stranger and strangers treat you like their best friend / Oh well”, zucht ze hier. Het legt de vinger nog het mooist op de wonde die populariteit voor haar lijkt te zijn.
“Charity” heeft de perfecte verhouding van nonchalance en melancholie, en is misschien wel de beste song op Tell Me …. Maar dat kan ook het dromerige “Need A Little Time” zijn, dat dezelfde kwaliteiten heeft. En zo zijn er nog enkele kandidaten. Minder gretig wil trouwens helemaal niet zeggen dat Barnett minder gevat is. “I could eat a bowl of alphabet soup and spit out better words than you”, zingt ze terloops op “Nameless, Faceless”. Ocharme, de ontvanger van die diss! “Crippling Self Doubt And A General Lack Of Self Confidence” wordt geheid een nieuwe publiekslieveling. Leer maar al meeschreeuwen: “Tell me how you really feel!”.
Het grote probleem met die introspectie is dat er weinig plaats is om groei te tonen. De gitaren en de strakke ritmesectie zijn geen boogscheut verwijderd van Sometimes … en de sound heeft nog altijd wortels in de indierock van de jaren negentig. “Walking On Eggshells” gebruikt bijvoorbeeld het gitaargeluid waar Built To Spill toen al een patent op had. Doug Martsch en de zijnen mogen er geen punt van maken, want hier klopt het toch wel.
Tell Me How You Really Feel is lang niet slecht en vaak zelfs goed, maar blijft eigenlijk te zeer hangen in zichzelf om boven Sometimes … uit te stijgen. Als Barnett een volgende keer opnieuw de buitenwereld aansnijdt, dan zal die derde wellicht nog beter zijn. Iets om naar uit te kijken, dus.
Courtney Barnett live vragen hoe ze zich écht voelt, kan op woensdag 30 mei in AB, Brussel.
