Westerlingen in Afrika: het blijft een gevoelig thema. Misschien is de beste aanpak, zoals met vele zaken, een en ander te bekijken door de ogen van een kind. Veerle Hildebrandt bracht een flink aantal van haar jonge jaren door in Afrika, wat haar inspireerde tot het maken van Black Paradise, een indrukwekkend debuut.
enola: Hoewel, debuut. Eerder al kreeg kreeg je de Yieha Young Talent Award voor Joyride.
Veerle Hildebrandt: “Dat klopt, maar Joyride is nooit echt gepubliceerd. Er waren slechts acht pagina’s, die mijn afstudeerproject vormden. Achteraf heb ik wel de vraag gekregen om het te publiceren, maar dat is uiteindelijk niet gebeurd, omdat er nog een echt boek zat aan te komen.”
enola: Wie Joyride gezien heeft, kan niet om de gelijkenissen met Black Paradise heen.
Hildebrandt: “Joyride was puur autobiografisch, terwijl dat bij Black Paradise niet meer het geval is. Daar is het verhaal aangedikt. Het is ook opengetrokken: Joyride wordt louter vanuit het perspectief van een kind, een dertienjarige, verteld. In het nieuwe boek komt het volledige gezin aan bod: er is het perspectief van de vader, de moeder en uiteraard de dochter.”
enola: Doordat Black Paradise gebaseerd is op je eigen leven, zitten er uiteraard flink wat autobiografische elementen in. Zo ben je zelf opgegroeid in Nigeria.
Hildebrandt: “Van mijn negende tot dertiende heb ik daar gewoond. Bij de start van mijn puberteit zijn we teruggekomen.”
enola: De nakende verhuis naar Nigeria wordt in Black Paradise door het hoofdpersonage niet bepaald enthousiast tegemoet gekeken. Ging je eveneens met tegenzin?
Hildebrandt: “Dat viel best mee. Ik had eerder al vier jaar in Kameroen gewoond, toen ik heel klein was. Het was in de realiteit voor mij dus niet zo erg als voor het meisje in het boek. Terugkomen wel. Dat vond ik vreselijk. Mijn situatie in Nigeria was immers vergelijkbaar met Lisa, het hoofdpersonage: ik had er mijn eigen pony, verkeerde in paradijselijke sferen. Dat mijn vader in een moeilijke situatie zat, was voor mij niet duidelijk. Ik kon dus maar niet begrijpen dat we daar weg moesten. Het heeft me heel veel tijd gekost om er overheen te raken dat we niet meer in Afrika waren.”
enola: Het ging niet goed in Nigeria in die periode. Maar dat ontging je?
Hildebrandt: “Ja, mijn ouders hebben me van heel veel zaken afgeschermd. Soms merkte je natuurlijk wel dat er iets niet klopte. Er waren dagen dat we niet naar school mochten omdat er rellen waren. Vader stuurde ons dan vroeger naar Duitsland terug voor de vakantie. Na een paar maanden kalmeerde de situatie en dan konden we na de grote vakantie opnieuw naar Nigeria. Er waren ups en downs, maar hoe het echt zat, had ik als kind niet in de gaten. Zoals de annulatie van de verkiezingen, daar heb ik niks van gemerkt.”
enola: Naar Duitsland? Het is dus geen toeval dat Lisa Duits is?
Hildebrandt: “Mijn vader is een Duitser, ik ben half-Duits en geboren in Mechelen. Ik heb mijn middelbaar in Duitsland gedaan, zat in Nigeria trouwens ook in een Duitse school en ben dan naar België gekomen om te studeren.”
enola: Je leven is dus een behoorlijk internationale gebeurtenis geweest, tot nu toe.
Hildebrandt: “Tot enkele jaren geleden had ik het heel moeilijk als mensen me de vraag stelden waar ik vandaan kwam. Ik heb in Afrika gewoond, in China, en woon nu in mijn geboortestad. Na 33 jaar was de cirkel rond, al was dat niet echt de intentie. Ik heb acht jaar in Antwerpen gewoond, heel graag zelfs. Nadat we een tijdje in China gewoond hadden, bleek Mechelen de beste optie.”
enola: Is het makkelijk om je hier te vestigen, nadat je zo vaak en zo ver verhuisd bent? Denk je na een tijdje niet: hmmmm?
Hildebrandt: (lacht hard) “Ik zou heel graag nog eens naar het buitenland gaan, maar op dit ogenblik woon ik hier graag. Ik moet wel zeggen dat als je vaak verhuist, je je makkelijk ergens thuis gaat voelen. Je gaat dan niet meer door zo’n lang proces om ergens te aarden. Hoewel, in China was het moeilijk, moet ik toegeven. De eerste drie maanden heb ik het daar zwaar gehad. Je kent de taal niet, kan zelfs niks lezen. Je kent er niemand, dus je zit redelijk geïsoleerd. Tot je wat mensen leert kennen en dan komt het allemaal wel goed.
Dergelijke problemen had ik hier uiteraard niet. Ik spreek de taal, kan alles lezen. Dan gaat het vlotter.”
enola: Haalde je uit je eigen verblijf als volwassene in China inspiratie voor de moederfiguur in Black Paradise?
Hildebrandt: “Ja, door zelf als volwassene expat te zijn, heb ik de andere kant van het verhaal gezien.”
De rol van de volwassenen in Black Paradise is soms bedenkelijk, bijvoorbeeld op het vlak van racisme tegenover personeel.
Hildebrandt: “In China was de situatie niet zo erg. Daar had je wel iemand die af en toe je huis kwam poetsen, maar het ging er niet aan toe zoals in Afrika. De situatie die ik in het boek geschetst heb, is gebaseerd op de verhalen van mijn moeder, die soms toestanden heeft meegemaakt waarbij ze zich geweldig schaamde over hoe mensen met hun personeel omgingen. Dingen die uit het leven gegrepen zijn, maar waarbij je je de vraag stelt: waarom doe je nu zoiets?”
enola: Black Paradise is niet helemaal autobiografisch, maar toch zullen lezers zich vragen stellen bij uw vader, na het lezen van het boek.
Hildebrandt: “Mijn vader heeft niks gedaan. Dat wil ik even duidelijk stellen. Voor alle duidelijkheid: ons gezin was helemaal anders dan het gezin in het boek. Ik heb bijvoorbeeld nog een zus, terwijl ik voor Black Paradise een volledig nieuw gezin heb gecreëerd. Daarbij heb ik gebruikgemaakt van verhalen die we hoorden. Over de leerkracht die in shady bars zat. Over single mannen die naar Afrika trokken en daar iets begonnen met lokale vrouwen. Maar dat deel is dus absoluut niet autobiografisch.” (lacht)
enola: Het is een bijna opvallend internationale strip, die de lezer een blik op Afrika biedt die verder gaat dan de doorsnee verhalen.
Hildebrandt: “Dan heb ik een beetje bereikt wat ik wou laten zien. Want heel weinig mensen komen in aanraking met het expat-zijn of voor langere tijd, buiten hun vakantie, op een andere plaats wonen, daar je plek moeten vinden. Het is iets heel anders als je drie weken in Afrika op vakantie gaat of er drie jaar gaat wonen.
Ik heb uiteraard de waarheid niet in pacht en het is vanzelfsprekend ook een bepaalde blik waarmee ik kijk, maar ik hoop dat het mensen wel interesseert en dat ze over de rand van hun bord willen kijken om te zien wat daarbuiten gebeurt.”
enola: Nog even over de kindertijd. Ligt daar ook de kiem van het striptekenen?
Hildebrandt: “Zo lang ik kan denken, teken ik. Ik ben ook volledig autodidact. Af en toe werd op school weleens gezegd: “Probeer deze stijl of techniek eens”, en dat was het dan. Ik wou ook altijd strips maken, maar op een of andere manier raakte ik altijd op een zijspoor.
In 2004 ben ik in Antwerpen afgestudeerd als grafisch vormgever. Later heb ik bij Luca nog een jaar gevolgd om te leren hoe je strips moet maken. Daar heb ik geleerd hoe je aan het verhaalproces begint. Ik had het nodig om dat eens volledig te doorlopen.”
enola: Het is een cliché, maar in een debuut schrijf je je jeugd van je af. Wat nu?
Hildebrandt: “Iets helemaal anders. Ken je de Nibelungensage? Wagner heeft daar een opera van gemaakt. Ik ga dat oorspronkelijke verhaal hervertellen, maar vanuit het standpunt van de vrouwen. Dat is echt zo’n volledig epos, ik wil me daar eens goed laten gaan. Het klinkt ambitieus, ja. En het wordt vast een werk van lange adem, maar ik wil me niet te veel stress of druk laten opleggen. Ik ga het gewoon doen om op zoek te gaan naar iets anders, weg van het vertellen over mijn eigen leven.”
