Als all-female rockband een plaat maken en vervolgens de wereld rondtrekken, het doet iets met een mens. Je gaat er je vrienden van missen, bijvoorbeeld. Je krijgt er de goorste seksistische shit voor naar je kop geworpen. En je leert er beter van spelen. Al dat hoor je op I Don’t Run, een tweede plaat die met een lichtjes revanchistische agenda komt.
“Met deze plaat wil ik bewijzen dat voor meisjes rockmuziek niet gewoon een spelletje is, geen moment in een vrouw haar leven. Het is mijn realiteit.” En zo, met één klein statement van Ana Perrote in een studiodagboekfragment op facebook, werd wat zo lang gewoon een feestje leek, een feministisch statement: Hinds is here to stay, en neemt zichzelf veel serieuzer dan u bij debuut Leave Me Alone had gedacht. En daarvoor hoefde niets aan de formule te worden veranderd: geen toegevingen aan niets of niemand.
Oefening dus: draai “In The Club”, de openingstrack van I Don’t Run na “Bamboo”, de onweerstaanbare single die Hinds in 2014 een chaotische doorbraak bezorgde en zoek de zeven verschillen. Neen, dat dat recenter nummer meer als een demo klinkt dan die rommelige poptrack telt niet. Ook een dikke wereldtournee, een hype en een backlash later is er geen spat veranderd aan het recept dat het Spaanse viertal hanteert. En toch hoor je ook hoe ze beter hebben leren koken. Deze groep speelt vol vertrouwen, weet nu dat deze mayonaise pakt.
Niet elke kok weet wat presentatie is, maar als het smaakt is dat niet van belang. Hinds knarst en hobbelt er nog altijd op los. Hier is niets gepolijst aan, maar net daarom, omdat alle druk zo op de kracht van de songs ligt, moeten die ook goed zijn. Vaak zijn ze dat ook, soms zelfs zeer goed, zeker in de openingsspurt, waarin “The Club” meteen de ietwat rommelige toon zet. De gitaarlijnen klinken alsof ze ter plekke bedacht worden – en pas gaandeweg vertrouwen krijgen om er echt voor te gaan – Perrote en maatje Carlotta Cosials zingen half naast, half door elkaar. “Last night was wrong, I know, ‘cause you don’t need a lover / But I’m not gonna go”, klinkt het resoluut. In “Soberland” komt toch een zucht van inkeer kijken: misschien moet er toch niet elke avond gezopen worden, of zoiets. Naarmate Cosials en Perrote lol krijgen in hun eigen song, kunnen ze zich niet meer houden; het ontaardt toch weer in parmantig geschreeuw.
Ronduit mooi is “Linda”, waarin Perrote teder over een vriendin aan het thuisfront zingt. De manier waarop Cosials in de tweede strofe de microfoon overneemt en de melodie naar een hoogtepunt neemt, toont hoe geweldig de interactie tussen de twee frontvrouwen kan zijn. Opmerkelijk ook hoe Ade Martin met haar beheersde en onderkoelde baslijnen, hier, maar ook in het op een dromerige Kurt Vilefeel drijvende “I Feel Cold But I Feel More”, de lijm van de band is geworden. Samen met drumster Amber Grimbergen zorgt ze voor een fundament waarop Perrote en Cosials mogen – kúnnen – loosgaan zonder dat het huis in elkaar stort.
Toch gebeurt dat soms. “Tester” en “Ma Nuit” zijn overbodige oefeningen in meer-van-hetzelfde, “Rookie” bevat misschien net iets te veel springerigheid en fluff. Neen, dan liever het pure plezier waarin “Finally Floating” uitmondt, of de onweerstaanbare single “New For You”. Hinds moet het misschien nog altijd voor zestig procent van dat soort charme hebben, dat is al een pak minder dan op Leave Me Alone. Kijk niet te vreemd op als Hinds straks mee uw zomer kleurt.
