“Don’t call it a comeback”, brulde LL Cool J in 1990 op zijn vierde langspeler Mama Said Knock You Out en de heren van MGMT zijn dezelfde mening toegedaan. Met iets minder bravoure laten ze dit in zowat elk interview optekenen naar aanleiding van de release van Little Dark Age, het album dat voor velen de wat zure smaak van MGMT moet wegspoelen. Een bedenking die evenveel zegt over de derde als deze vierde plaat.
Ergens is het niet eerlijk; elk afgewerkt product dat Goldwasser en VanWyngarden uitbrengen, wordt vergeleken met Oracular Spectacular, het eerste album van de Amerikanen en meteen ook de plaat die MGMT met een kleurrijke knal op de muzikale kaart zette. Of je het nu had voor de pure dansbare psychedelica of eerder voor het radiovriendelijke nihilisme van het geheel, Oracular Spectacular maakte de zomer van 2007 net dat tikkeltje aangenamer. En daarna? Daarna ging het licht even uit. Het drie jaar later uitgebrachte Congratulations liet een nog psychedelischer, maar ook meer rockgericht geluid horen dat, ondanks de breuk met het debuut, op goedkeurend gebrom werd onthaald. Toen in 2013 echter MGMT verscheen, was vooral teleurstelling te horen over een band die zich ten alle koste aan zijn vroegere geluid en status wou ontworstelen zonder meteen een duidelijk beeld te hebben van hoe ze dan wel wilden klinken. Dat het allemaal opnieuw wat zonniger en poppyer mocht, zoveel was al snel duidelijk, maar verder wouden de heren vooral even rust en tijd om zichzelf opnieuw te vinden.
Vijf jaar later laat die zoektocht en zelfbevraging een MGMT horen dat zich niet langer schaamt voor een popgeluid of hits zonder meteen een doorslagje van het debuut te maken. Weg is ook het jaren zestig-zeventiggeluid van Congratulations; ditmaal wordt resoluut voor een album gekozen dat zich volop in de jaren tachtig wentelt en een toegankelijk(er) klank omarmt. Een knieval voor de commerce en het verleden is Little Dark Age echter niet geworden, daarvoor blijft het duo te eigenzinnig en vreemd.
De donkere ondertonen en de aan de New Romantics schatplichtige synths maken van “Little Dark Age” het soort treurlied dat zich zonder veel moeite in menig playlist zou weten wurmen. “One Thing Left To Try” heeft muzikaal dan weer net iets te veel weg van Duran Duran om een impact achter te laten. Duistere tekst wel. “One thing left to try/ See if you can make it/ Before you choose the night/ And the silence overtakes you”. Hoezo, zonniger?
“She Works Out Too Much”, dat bij Air de nodige ideetjes geleend heeft, maar de Franse melancholie inruilt voor een zonnigere insteek, is dan wel weer een discogeïnspireerd niemendalletje dat aansluiting lijkt te vinden bij die vreemde hybride vorm van sporten en selfies nemen. Een luchtiger nummer heeft Little Dark Age niet in de aanbieding, de slinger slaat eerder door in de andere richting. “You die/ And words won’t do anything/ It’s permanently night/ And I won’t feel anything/ We’ll all be laughing with you when you die”, klinkt het in “When You Die”, het derde en meteen ook het laatste opmerkelijke(re) nummer op de plaat.
“James” weet weliswaar te charmeren dankzij een “Iggy Pop op valium neuzelt boven goedkope Italiaanse synthpop”-vibe, maar kan zich niet onderscheiden van onder meer het glamoureuzere “Me And Michael”, een afdragertje van een van de zovele jaren tachtig popvehikels (waaronder Wham!) of het ingetogen “When You’re Small”, het soort ballade waarvan The Flaming Lips wel een intrigerende popsong met weerhaakjes zouden weten te maken.
MGMT is altijd een band geweest die nukkig zijn eigen ding wou doen en daarbij popsensitiviteit niet hoger of lager achtte dan de nood om de eigen gekte alle kansen te geven. Of de kritiek op de voorgangers daar de hand in heeft of niet, in Little Dark Age is een grotere toegankelijkheid en hogere popgevoeligheid geslopen. Tezelfdertijd wordt op het album met de handrem op gemusiceerd — alsof de groep bang is haar publiek nog meer te vervreemden. De jaren tachtig synthpop zit MGMT als gegoten, maar het lijkt wel dat de heren bang zijn om voluit voor een eigen identiteit te gaan, waardoor de songs te braaf binnen de lijntjes kleuren en Little Dark Age als geheel niet meer dan verdienstelijk is. MGMT omzeilde de klip van de moeilijke tweede om finaal vast te lopen op de vierde.
