Hoewel Meghan Remy onder de naam U.S. Girls al aan haar zesde album sinds 2007 toe is, bestaat de kans dat u nog nooit van haar hebt gehoord. In A Poem Unlimited veegt die mogelijkheid resoluut van tafel.
De bandnaam doet misschien anders vermoeden, maar jarenlang was U.S. Girls het tuinhokproject van de in Canada wonende Amerikaanse Meghan Remy. Een eerste opschaling en voorzichtige doorbraak kwam er drie jaar geleden, toen het Britse 4AD-label Half Free uitbracht, een verdienstelijk album waarom Remy’s experimenteerdrang vrede sloot met meer toegankelijke popmuziek. Dat resulteerde onder andere in knappe nummers zoals “Window Shades”.
Fast forward naar 2018. Het is niet pessimistisch om te zeggen dat het ondertussen minder goed gaat met de wereld. Remy zette niet alleen de deur van haar tuinhok open, ze klopte in eenzelfde beweging aan bij het muziekcollectief ‘The Cosmic Range’ uit Toronto om haar strijdplan kracht bij te zetten. Veel Gouden Gidsen kwamen daar niet aan te pas, haar man Maximilian Turnbull maakt er namelijk deel van uit. Het resultaat? Een echte protestplaat.
Protestplaten zijn van alle tijden. We hoeven niet per sé terug naar de jaren ’60 van The Freewheelin’ Bob Dylan. Uit de voorbije jaren blijft bijvoorbeeld To Pimp A Butterlfy van Kendrick Lamar bij, of Hopelessness van Anohni. Wat die recente voorbeelden ons nog leren? Dat protestplaten niet noodzakelijk rauw en kwaad moeten klinken, maar dat de boodschap niet altijd verloren gaat in melodieën en arrangementen.
En daar komt het talent van Remy naar boven. Ze belicht een actuele thematiek op In A Poem Unlimited: macht en de verschillende manieren waarop ze die (als vrouw) moet ondergaan. U zult er niet van schrikken dat de mannen er niet schitterend uit komen (#MeToo, iemand?), of het nu over een ex gaat (“L-Over”), de president van de Verenigde Staten (“M.A.H.”) of Sint-Pieter aan de hemelpoort.
In de ABBA-esque disco van “Pearly Gates” wordt opgemerkt dat het toch weer een man is die aan de poort staat en er dus over beslist wie er naar binnen mag: “But like some roadside vet with a bag in hand / I could do anything St. Peter asked / For one chance to be an angel in his eyes / It seemed to be the safe bet, so I closed my eyes”. Tekst en muziek hebben op In A Poem Unlimited een ingewikkelde maar boeiende relatie met elkaar en vaak wordt pas na een paar luisterbeurten duidelijk waar het nummer over gaat.
Dat komt vooral omdat Remy en The Cosmic Range er eigenlijk een groot muzikaal feest van maken: glitter, disco en soul, invloeden van Madonna en Blondie, electrobeats a la Robin (“Poem”) en de hitsige saxofoonsolo’s van Roxy Music (“Rage Of Plastic”). In plaats van te schofferen gebruikt ze haar meest toegankelijke songs tot op heden net als honing om de luisteraar aan het denken te zetten. De invalshoeken zijn gevarieerd en kritisch, reflectief en met nuance.
Het soulvolle “Velvet 4 Sale” is bijvoorbeeld een onderkoeld wraakverhaal. Meghan Remy opent engelachtig (denk Alison Goldfrapp op Tales Of Us) met “You’ve been sleeping with one eye open / ‘Cause he always could come back, ya know?” maar een strofe later klinkt het als een handleiding voor een noodzakelijke moord.”The Recoil is the celebration / The blood like oil spilling on the floor / This’ll surely feel against your nature / But girl, you gotta move on”. Wat als vrouwen massaal aan het moorden gingen?
“Rosebud” is overduidelijk een verwijzing naar Citizen Kane van Orson Welles, over de op macht beluste Kane.Het door synths gedragen nummer leunt comfortabel achterover en wil de luisteraar op een warm en glamoureus bad van zelfgenoegzaamheid trakteren. De jankende gitaren van “Incidental Boogie” zijn dan weer compleet het tegenovergestelde op muzikaal vlak, maar passen perfect bij een nummer over huishoudelijk geweld: “And life was just too quiet/ Without no one screaming at me / And then the incidental boogie / Grabbed a hold of me”.
Het bijna acht minuten durende “Time” haalt nog eens alles uit de kast met een swingend maar urgent klinkend klankenpakket, waarbij gitaar, drums en sax het pleit mogen beslechten in een ouderwetse battle met hoog livegehalte. Remy gooit er een paar filosofische tegenstrijdigheden bovenop die de chaos aanwakkeren: “When there is nothing there is still time” en even later “When there is something there is no time”. En zo verlaten we dansend In A Poem Unlimited: een plaat met pijnlijk hedendaagse inhoud, overgoten door excellente popmuziek.
