Glen Hansard :: Between Two Shores
Heimwee naar de onschuldige — zo lijkt het nu toch — vroege jaren zeventig? Op Glen Hansards derde album onder eigen naam is de invloed van Van Morrison prominent aanwezig.
Sinds Glen Hansard alweer bijna drie decennia geleden in Dublin The Frames oprichtte, heeft hij al heel wat watertjes doorzwommen. Naast zijn dagtaak bij The Frames waarmee hij opereert tussen folk- en indierock, speelde hij ook als acteur mee in Alan Parkers The Commitments. Samen met zijn toenmalige partner, de Tsjechische pianiste Markéta Inglova, vormde hij gedurende een aantal jaren The Swell Season. Sinds begin dit decennium ligt de nadruk voornamelijk op zijn solocarrière. Between Two Shores is ondertussen het derde album dat hij onder eigen naam uitbrengt en waarmee hij verder bouwt op de prima voorganger Didn’t He Ramble (2015).
De invloed van Van Morrison — die begin jaren zeventig een reeks soulvolle meesterwerken op de wereld losliet — loopt als een rode draad door dit album. Nummers als “Why Woman” of “Lucky Man” die omgeven zijn door een warme soulvolle gloed, zouden zo uit de koker kunnen komen van de Noord-Ierse brombeer. Daartegenover staat dan een nummer als “Roll On Slow”, een swingend soulnummer dat eerder de sfeer uitademt van Charles Bradley of Sharon Jones, met de blazers die de peper in de kont van het nummer zijn. Een vroeg hoogtepunt van het album.
De sfeer van het album is echter vooral ingetogen. Ballads als “Wreckless Heart” of het wat mindere “Setting Forth” moeten het vooral hebben van de sfeerschepping, met blazers die op een minimalistische wijze het nummer van dienst zijn. “Movin’ On”, nog een kleine topper, voelt wat bluesier aan, terwijl het langzaam openplooit na een rustig, akoestisch begin.
Op het einde van het album staan een paar nummers (“Your Heart’s Not In It”, “Time Will Be The Healer”) die wat te zeemzoet aanvoelen, maar misschien is dat net wat we in deze getroebleerde en gepolariseerde tijden nodig hebben. Tekstflarden als “You can rely on me/ Yeah I will set you free” of “I know that you can’t stand to hear his name/ Time will be the healer once again” flirten misschien wel met een overdreven melige feelgood-factor, maar toch weet Hansard het op een geloofwaardige manier te brengen. Muziek als troost en steun in een wereld die steeds polemischer lijkt te worden.
Between Two Shores is een album dat als een warm deken troost weet te bieden in deze tijden. Het licht melancholische gevoel dat het album kenmerkt, geeft die muziek die zich tussen folk en soul ophoudt een zekere tijdloosheid mee. Een meesterwerk is het zeker niet geworden — zeker omdat er eigenlijk maar een tweetal nummers echt bovenuit weten te steken — maar het toont wel dat Hansard een artiest is die zich ook in zijn solocarrière een eigen weg weet te banen. Soms mag een album toch ook gewoon goed zijn?
Glen Hansard speelt op 13 februari in de AB.
