Sommige jaren hoor je de ene na de andere plaat die je omver kegelt, andere jaren zijn de hoogtepunten wat spaarzamer gezaaid. Hoorden we in 2017 niets dat ons beviel? Toch wel. Maar zo’n plaat die we na een keer luisteren meteen weer willen opleggen? Zo hoorden we er maar weinig. Al waren er wel enkele platen waar we nog geregeld naar terug zullen grijpen, met name de volgende.
- Circuit des Yeux :: Reaching For Indigo Haley Fohrs vorige worp als Circuit des Yeux, In Plain Speech, draaiden we ondertussen redelijk grijs, en deze Reaching For Indigo is wellicht nog beter. Dat de muziek ontstond vanuit een regelrechte epifanie, geeft de plaat een bijzonder opslorpend en trans-cendent sfeertje dat zelfs door regelrechte rationalisten als ondergetekende gepruimd kan wor-den.
- Dirty Projec-tors :: Dirty Projectors
Van de vergalopperende hartslagen van Fohrs Damascus-moment, naar het gebroken hart van David Longstreth, die er een break-upplaat over maakte. Klassiek gegeven, maar zoals het Dirty Projectors betaamt allesbehalve klassiek uitgewerkt. Stilistisch zwalpt deze plaat alle kanten uit, wat het tot een kleine rollercoaster maakt, maar tekstueel weet hij toch geregeld je hart lichtjes te breken. - Matthew Bourne :: Isotach
Klassieke pianomuziek van Bourne, die hiermee wellicht zijn meest toegankelijke werk afleverde na enkele dwarse jazzplaten en exploraties van minimale synthdrone. Gelukkig moet je van Bourne nooit belegen Einaudi-gezwijmel verwachten en verstopt de man altijd wel ergens weerhaakjes en onverwachte wendingen in zijn composities, zodat er na herhaaldelijke luisterbeurten ondanks de kale instrumentatie toch van alles te ontdekken blijft in Isotach. - King Gizzard & The Lizard Wizard :: Polygondwanaland
Toegegeven, we recenseerden deze plaat niet, maar de link hierboven voert u wel naar een van die drie andere platen die dit Australische septet dit jaar uitbracht. U mag ons dan wel lui vinden, maar zo slaagt u eigenlijk twee vliegen in een klap: u zoekt het geflipte progepos Polygondwanaland gewoon even op, en leest tegelijkertijd deze recensie van Flying Mi-crotonal Banana met zijn uitstekende herinterpretatie van Anatolische psych uit de seventies. Daar eindigt het zelfs niet: want de olijke Aussies hebben nog twee (als u dit leest misschien zelfs al drie) fijne platen uitgebracht dit jaar. - High Plains :: Cinderland
Deaf Center brengt maar met mondjesmaat platen uit, dus vertrouwen we op de concurrentie. Cinderland is de beste Deaf Center-plaat die niet door Deaf Center geschreven werd, maar door twee kerels (waaronder Loscil) die zich in Wyoming terugtrokken om meeslepende ambient te maken rond piano, drones en cello. Verkilde sferen in verwarmende lyriek gegoten. - Mind Over Mirrors :: Undying Color
Daar hebben we Haley Fohr weer! Al is haar stem aan het einde van het opslorpende “Gravity Wake” slechts de kers op de smakelijke taart die Jaime Fennelly en zijn kompanen met deze plaat bakten. Ergens tussen drones, opzwepende folk, en meditatieve soundscapes. - Four Tet :: New Energy
Een Four Tet die het op veilig speelt. Maar na enkele platen die alle kanten op schoten met wisse-lend succes, vormt dat eigenlijk wel een welkom rustpunt. New Energy knoopt grotendeels aan bij de sound van succesplaat There Is Love In You, toevallig onze favoriete plaat van Kieran Hebden. - MIKE :: May God Bless Your Hustle
Beste hiphopplaat van het jaar, zo goed dat we hem niet eens gerecenseerd hebben. MIKE behoort tot een jonge garde experimentele Amerikaanse rappers die zich niets aantrekken van de muziekindustrie en hun platen gratis online zwieren — zie bijvoorbeeld ook Medhane & Slauson Malone die dit jaar een warrig vervolg op hun uitstekende debuut-EP uitbrachten. Dat die dingen doorgaans onder de radar vliegen, is daar het kwalijke gevolg van, al werd deze plaat wel her en der opgepikt, onder meer door Earl Sweatshirt en Pitchfork. Dat zou eigenlijk nog veel meer mogen, want MIKE laat niet enkel indrukwekkende flows en een geflipte productie horen, hij beheerst bovendien de kunst om met zijn gelaagde teksten uit te stijgen boven de banale clichés die welig tieren in het genre. Te ontdekken! - Oiseaux-Tempête :: AL – ‘AN ! الآن (And your night is your shadow — a fairy-tale piece of land to make our dreams)
Frans-Libanese postrock met Arabische instrumenten en samples: nog meer ons kopje thee wordt het zelden. De spanningsboog is misschien wat te veel uitgesponnen en sommige van de improvi-saties zouden wat meer to the point mogen komen, maar eigenlijk is deze plaat als geheel zodanig opslorpend dat we ons daar weinig van aantrekken als we ze opleggen. - Kendrick Lamar :: DAMN.
U weet ondertussen al alles over deze Kendrick, dus we kunnen kort zijn. Wij konden de meer rechttoe rechtaan beats en raps hier eigenlijk wel pruimen. Als de heer Lamar op een volgende plaat goed zoekt naar een evenwicht tussen de hardheid van dit album en de durf van To Pimp A Butterfly, mag hij zo naar de eerste plaats in dit lijstje.
Ook tof:
En dan nog volledig buiten categorie: Mount Eerie die met A Crow Looked At Me een van de meest hartbrekende platen ooit schreef. Zo pijnlijk dat we er eigenlijk niet naar kunnen luisteren, anderhalve keer is voldoende (een keer volledig, en dan de songs die voor de release gelost werden). En dat concert in Brussel, dat was tegelijkertijd een van de meest ongemakkelijke en indrukwekkende concerten die we ooit bijwoonden, maar muziek was het ook daar eigenlijk nauwelijks.
