Niet dat we echt uitkijken naar andermans miserie, maar als persoonlijke tegenslag — een echtscheiding in dit geval — voor een vernieuwde inspiratie zorgt, dan zijn we het adagium dat een kunstenaar moet lijden voor zijn kunst zeer genegen.
Bijna twintig jaar zijn er verstreken sinds de eerste release van de uit Kentucky afkomstige Legendary Shack Shakers in 1998 (de voorvoegsels “Those” en “Th’” zijn al enige tijd verdwenen uit de bandnaam). In die periode heeft de band rond frontman/songschrijver Col. J.D. Wilkes — de enige van de originele bezetting die er nog bij is — een hele hoop personeelswissels meegemaakt. Wat niet veranderde, is de manier waarop de band countrymuziek als exorcisme zag. Met hun ziedende mix van ontketende country, rauwe blues en geschifte rockabilly sluiten ze nauw aan bij het werk van artiesten als Slim Cessna’s Auto Club, Reverend Horton Heat en Hank Williams III. Met uitstekende albums als Cockadoodledon’t (2002) en — vooral — Believe (2004) wisten ze meteen een plaats in hun muzikale niche te claimen. Niet dat er veel mis was met de platen die daarop volgden, maar in vergelijking met die eerdere twee albums ontbrak er net dat tikkeltje ontketende waanzin.
Ondertussen maakte Col. J.D. Wilkes, samen met zijn eega Jessica Wilkes als The Dirt Daubers, muziek die veel dichter aanleunde bij de traditionele rootsmuziek. Daar ging hij niet zozeer als een wildeman tekeer, maar toonde hij dat als het moet, hij ook gewone, rustigere muziek kon brengen. Wat niet wegnam dat The Dirt Daubers nooit het — relatieve — succes van de Legendary Shack Shakers wist te evenaren. In het leven loopt niet alles zoals gepland en onderweg scheiden de wegen van J.D. Wilkes en Jessica. Het is die scheiding die de voedingsbodem werd voor het nieuwe album waarop Wilkes de pijn van zich af probeert te schudden. Want — en dat maakte hij meermaals duidelijk bij het verschijnen van dit album — de relatie mag dan misschien wel ten einde zijn, voor hem is Jessica nog steeds de liefde van zijn leven.
“Well, I feel so bad”. Van een album dat met die zin opent, weet je meteen dat het geen luchtige brok vertier gaat worden. De scheiding deed Wilkes pijn, zorgde voor woede en verdriet. Emoties die hij hier kanaliseerde in dertien nummers, waaronder twee traditionals. “Curse Of The Cajun Queen” is meteen een binnenvaller van formaat. Het is intense, vervormde en gejaagde blues waarin Wilkes als een demonische wildeman tekeergaat. De schurende mondharmonica die even opduikt, snijdt door de ziel. Op het titelnummer zijn het de blazers die voor de ondersteuning zorgen. Het tempo mag dan wel iets trager zijn, de pijn van Wilkes is er niet minder om (“I”m going crazy / After you’ve gone”). Traditional “I Wish A Was A Single Girl Again” wordt hier gebracht als “Single Boy”. Wilkes klinkt als bezeten, de drums rafelen als een op hol geslagen trein. Dat de band ook tex-mex in de vingers heeft, bewijst “War Whoop (Chief Paduke’s Revenge)”, dat met zijn “oh-oh-oh”-refrein meteen een van de vreemdste meezingers van het jaar is.
Die andere traditional “(Sing A) Worried Song” is het soort dronkenmansdans zoals Tom Waits ze ook wel eens bracht. Ook de hoekige brawler “Garden Of Delights” en de krakende pianoballad “Invisible Hand” leunen dicht aan bij de geest van het werk van Waits. Maar eigenlijk is heel After You’ve Gone een staalkaart van Wilkes’ kunnen: van de vervormde zang in “Long Legs” over de gesjeesde rockabilly van “Get Outta My Brain” tot de piano boogie van “Branding Iron”. Dat Wilkes ook een schrijver is van Southern Gothic-boeken, merk je in het ruwe “Frankenstein’s Mother” waarin op hol geslagen monsters huizen.
De urgentie en de onderhuidse emotie die door elk nummer raast, maakt van After You’ve Gone het meest relevante album van de Legendary Shack Shakers in tijden. Een must voor wie rootsmuziek door de duivel bezeten mag zijn. Muziek die regelmatig over de rooie gaat, maar dan op die manier zoals alleen een prediker uit de Deep South dat kan.
