De wederopstanding van de klassieke soul die ondertussen al enige tijd bezig is, lijkt nog niet van plan om af te zwakken. Toch niet als het van Curtis Harding afhangt, die met zijn tweede album bewijst dat hij een blijver kan zijn.
In alles ademt dat tweede album, Face Your Fear, de jaren zeventig uit, van het sobere en tijdloze artwork tot het geluid van het album. De invloed van klassieke soul-grootheden als Curtis Mayfield, Al Green, Otis Redding of zelfs Stevie Wonder komt overal op dit album tot uiting. Niet dat het betekent dat Face Your Fear een karakterloze imitatieplaat geworden is. Nee, met dit album maakt Curtis Harding de belofte van zijn debuutalbum Soul Power waar en vindt hij stilaan zijn eigen smoel.
Die eersteling werd in 2014 uitgebracht op het hippe, alternatieve Burger Records-label. Al spoedig werd Curtis Harding in een naam genoemd met andere exponenten van de soul-renaissance zoals de betreurde Charles Bradley en Lee Fields. Het logische gevolg is dan ook dat Harding voor dit tweede album de stap kon maken naar een groter platenlabel, in dit geval Anti Records.
Curtis Harding is afkomstig uit de noordelijke industriestaat Michigan waar hij opgroeide — zoals wel meer Afro-Amerikanen — op een dieet van gospel en hiphop. Pas toen hij later naar Atlanta verhuisde, kwam hij in aanraking met soulmuziek. Daar kende hij zijn doorbraak als achtergrondzanger in de band van CeeLo Green. Het was Green die de jonge Harding duidelijk maakte dat emotie en gevoel van belang zijn in de muziek, en niet enkel de technische vaardigheden.
Opener “Wednesday Morning Atonement” neemt de luisteraar meteen mee in de nachtelijke sfeer van rokerige nachtclubs. Het is een nummer over de liefde en over vergiffenis, maar vooral een sterk nummer dat klassiek en toch hedendaags aanvoelt. Veel donkerder is het titelnummer waarop Harding op een lazy groove zijn angsten van zich probeert af te zingen. Het sterke openingstrio wordt afgesloten met het uptempo “On And On” waar Harding, opgejaagd door de blazers, wat gospel in weet te verwerken.
De hoge kwaliteit van dat trio weet Harding niet over het hele album vast te houden, wat niet wil zeggen dat het album echte inzinkingen kent. De blazers tillen bijvoorbeeld ook “Till The End” naar een hoger niveau. Het is weer een nummer over de liefde, maar dan wel liefde in moeilijke tijden. Van de ruwe gitaarpartijen die hier en daar op zijn debuut aanwezig waren is hier geen spoor. De hiphopinvloed uit zijn jeugd is dan wel weer merkbaar in “Need Your Love” waar Harding even aan het rappen gaat. Nummers als “Welcome To My World” en “As I Am” tonen hem dan weer als meester van de sensuele groove.
Met Face Your Fear zet Curtis Harding weer een stap vooruit na dat beloftevolle debuut. Een soulklassieker is dit nog zeker niet geworden, maar als hij zo blijft evolueren is het maar een kwestie van tijd voor hij daar mee op de proppen komt. In de tussentijd is er nog dit album om van te genieten.
Op 17 november speelt Curtis Harding in de Botanique.
