Het gaat als een trein voor Katie Crutchfield. Haar solodebuut als Waxahatchee American Weekend (2012) zette haar op de rails, opvolgers Cerulean Salt (2013) en Ivy Tripp (2015) brachten haar op kruissnelheid en stuwden haar richting de toppen van de indiescene. Een vierde langspeler is dan ook een reden om benieuwd te zijn.
De singles deden het al vermoeden: Out In The Storm is een post-break-upplaat en meer bepaald over het einde van Crutchfields relatie met producer en bandgenoot Keith Spencer ten tijde van Ivy Tripp. Zo is deze plaat eigenlijk een beetje Ivy Tripp revisited. Crutchfield hield dezelfde periode in haar leven tegen het licht, en zag dat ze toch zaken ongezegd had gelaten waar ze liever eerlijker over was. Alsof de weg naar de top versperd was. Dus Out In The Storm is alle remmen los wat eerlijkheid betreft.
Een relatiebreuk geneest zichzelf natuurlijk niet zomaar, een laatste woord is nooit gezegd en beide actoren in de zaak een paar ferme oorvegen geven kan soms deugd doen – ook al sla je dan jezelf de helft van de tijd. Opener “Never Been Wrong” gaat van start met de woorden “I spent all my time learning how to defeat you at your own game, it’s embarrassing”. Verschoning voor de dooddoener, maar: de toon is gezet.
Maar het siert Crutchfield dat ze er niet voor terugdeinst ook de hand in eigen boezem te steken. Ze had het gemakkelijk over een andere boeg kunnen gooien en een thematisch weidser album kunnen maken hebben, dat haar nog meer op de voorgrond zou kunnen schuiven als een ‘leading lady’ van haar scene. Niet dat Out In The Storm ontoegankelijk is. Muzikaal blijft alles lekker luchtig zoals we ondertussen gewend zijn van Waxahatchee, ondanks de zeer persoonlijke thematiek. Muzikaal valt er niets af te dingen op Out In The Storm, met tal van songs die zich met vanzelfsprekend gemak thuis mogen voelen tussen het beste wat de band al bracht.
Zoals single “Silver”, die op een vlotte garageriff drijft, of “Recite Remorse”, waarin een orgel Crutchfield helpt het licht te zien: “For a moment I was not lost/I was waiting for permission to take off”. Ook “Brass Beam” en “Sparks Fly” blijven maar wat graag tussen de oren hangen. En ondanks een heavy inleiding heeft “Hear You” een enorm catchy refrein: hier zijn we nog niet van af. “A Little More” en “Fade” zijn dan weer de simpelere songs, ballads die met amper meer dan stem en gitaar toch hun plaats verdienen. Vlak voor het einde haalt Crutchfield en co nog eens alles uit de kast met “No Question”, een laatste harde afrekening.
Op Out In The Storm toont Waxahatchee zich openhartig maar niet zwak, met een eerlijkheid tegenover het leven die we allemaal zouden willen hebben. Maar is deze vierde dan wel meer dan getrappel ter plaatse? Ja hoor. Crutchfield weet waar ze mee bezig is en dan hebben we het zowel over Out In The Storm als over haar leven en haar toekomst in het algemeen. Goed voor haar: de demonen zijn verjaagd, de weg naar de top is terug vrijgemaakt.
Waxahatchee speelt op vrijdag 8 september op Deep In The Woods (Hastière) en op zaterdag 9 september op Leffingeleuren (Leffinge).
