Alhoewel Curse of Lono een jonge band is, klinkt hun muziek allesbehalve aarzelend. De tien songs op Severed stralen stuk voor stuk een zekere urgentie uit.
Wat Lono, de Hawaïaanse vruchtbaarheidsgod met dit vijftal uit Londen te maken heeft, komen we bij het luisteren niet te weten, net zo min of het gelijknamige boek van Hunter S. Thompson een inspiratiebron was voor tekstschrijver en zanger Felix Bechtolsheimer. Maar gaandeweg wordt ons toch iets duidelijk: Bechtolsheimer is niet de eerste de beste. Hij was in 2002 een van de oprichters van countrybluesband Hey Negrita, die vooral in Amerika toch wat potten gebroken heeft. Maar na vier albums gaven ze er de brui aan.
Eind vorig jaar kwam Curse of Lono al eens aan de einder piepen met een titelloze ep. Van de vier nummers die erop stonden, vinden we er ook drie hier terug: “London Rain”, “Five Miles” en “He Takes My Place”. Bechtolsheimers muzikale smaak is sinds de dagen van Hey Negrita wel duchtig veranderd: de songs op Severed baden in een licht psychedelisch, ja zelfs soms grungy sfeertje, en refereren slechts zelden expliciet naar de blues. De drijvende muzikale kracht is gitaargericht, maar ook het keyboard van Dani Ruiz Hernandez eist hier en daar een hoofdrol op, zoals in “London Rain”, “Welcome Home” en “All I Got”. Een aangenamere sfeerwissel kan je je niet direct wensen.
Bechtolsheimer sukkelde in de vorige eeuw met een knoert van een drank- en heroïneverslaving, maar is al meer dan vijftien jaar clean. Die verslavingsjaren vormen blijkbaar nog steeds een inspiratiebron, zijn teksten verbloemen niet echt wat voor miserie een mens kan doormaken in zijn leven. “Just My Head” is zo’n voorbeeld: “It’s hard not to drink like a man, when the ghosts that surround you insist that you can. When your glass starts to dry like a permanent scar.” En verscheurend luduvudu, daar heeft de man ook al eens last van gehad, getuigt “I can hear you moan moan moan, Everytime he works your body, Every time he takes my place” in “He Takes My Place”.
“London Rain” heeft ondanks het verfrissend whoohoo-koortje toch een dreigende ondertoon meegekregen, de louche achterbuurten van de grootstad zijn nooit veraf. Het keyboardspel van Hernandez heeft een groot Doors-gehalte, en bepaalt op zijn eentje de hele soundscape van het lied. “Send For the Whisky” klinkt als een dronkemanslied, maar is dat helemaal niet, de melancholie sijpelt hoorbaar door, en ook in “All I Got” spat de spijt zo uit de cd-speler. Mét ijl keyboardspel. Wat. Een. Song!
Curse of Lono is een band om zeker in de gaten te houden. Voorlopig zijn er nog geen optredens gepland op het Europees vasteland, maar wie in juli een tripje naar Engeland maakt, kan hen niet missen: ze treden onder andere op in Winchester, Sheffield en Birmingham.
