De zomer is nog niet officieel begonnen, maar met Animal Youth lijkt het alweer winter.
Als jonge bloeddorstige beesten klinken ze, de drie postpunkers van Animal Youth. Ze hebben echter al wat speelervaring, want de band ontstond uit de assen van Siamese Queens. Ze kunnen hun voorbeelden (The Cure en co) niet verstoppen, maar toch zijn ze meer dan een kloon van hun eightieshelden. En net als The Soft Moon, Iceage, Eagulls, Holograms en, in eigen land, Whispering Sons en Public Psyche, ontdoen ze het genre van zijn stoffige imago.
Van zo’n band kan je al gauw zeggen dat ze een origineel geluid ontberen, maar dat vinden we eigenlijk niet erg. In “Darkest Place” horen we meteen de recente invloed van Eagulls. Een grandioos refrein dat tussen donker en dromerig zweeft, brengt ons naar hogere sferen. Bij de genreomschrijving van de band op Facebook staat niet voor niets “romantic noise”.
De plaat is niet te kort en niet te lang, en de nummers zijn uiterst krachtig. “Rainy Day” is het beste voorbeeld. De baslijn lijkt ontsnapt uit een klassieker van The Cure, maar wat een heerlijk scherpe riff! Ook de tegelijk noisy en groovy touch is — hoe vreemd het ook klinkt — puur oorsnoep. Waarschuwing: we luisterden naar dit nummer op een vrij zonnige dag, maar hoopten hierdoor dat het snel zou beginnen onweren en regenen.
Er zal heus wat meer dan alleen postpunk of new wave in de platenkasten van het trio te vinden zijn. “Eat You Alive” doet meer denken aan My Bloody Valentine en is een uitschieter op de plaat. Fans van Pixies en Sonic Youth zullen dit nummer zeker ook kunnen smaken. In “Feeling” en “Love When You’re Dead” weerklinkt wederom een mix van postpunk en shoegaze, maar hier weet de band minder te boeien: de bekende truken van de foor worden iets te opvallend bovengehaald.
Daarna is het opnieuw tijd voor zo’n heerlijke energieke kopstoot: “To Burn”, waaruit weer zo’n verzengende noise-riff opstijgt. Neen, dit is geen band met subtiele lieverds, het liefst van al willen ze je in het zweet werken.
“Sunday” is weer wat dromeriger en shoegazy, en de aanloop naar “In Heaven”: het enige echte rustpunt op de plaat. Na dat vrij minimalistische “In Heaven” — de kenners weten misschien wel dat het om cover van Peter Ivers’ song voor de film Eraserhead gaat — volgt met “You Don’t Know Love” nog een finale kopstoot. Voor een laatste keer worden Robert Smith-achtige klaagzang, scherpe gitaren en opruiende drums in onze oren geramd
Animal is donker, aanstekelijk en beenhard. Misschien zou de plaat nog beter tot zijn recht komen in de winter. Een viertal nummers bewijzen een eerste maal dat de band veel potentieel heeft, maar na meerdere luisterbeurten komen nog meer pareltjes aan de oppervlakte.
Dit is met andere woorden een geweldig plaatje van een band die nog niet aan het einde van zijn evolutie zit. Zonder overdrijven: Animal Youth heeft het potentieel om uit de underground te breken en zoals Whispering Sons potten te breken in de Europese postpunkscene.
Animal Youth is een van de bands om naar uit te kijken op Dour (13 juli), maar hopelijk zijn ze binnenkort of in het najaar ook in heel wat Vlaamse concertclubs te zien.
