In deze tijden van pestkoppolitici, internettrollen en godsdienstfanatici is de testosteronloze muziek op het debuut van zangeres, theatermaakster en liedjesschrijfster Ramona Verkerk een zalf voor de ziel. Soms klinkt ze als een singer-songwriter met ballen, maar evengoed is ze breekbaar als een pas geboren kuikentje, die liedjes brengt vol emotie, maar ook met (droge) humor en subtiele weerhaakjes.
Ze is omringd door een hechte groep van fijn getalenteerde jonge muzikantes, die behalve voor hemelse vocale harmonieën ook voor een origineel instrumentarium zorgen. Cello, duimpiano, muziekdoosjes en zelfs een half gesmolten plastic varken worden uit de kast gehaald om de arrangementen van de nodige frivoliteit en humor te voorzien en tegelijk van de platgereden paden van de traditionele pop line-ups af te wijken. Deze jongedames van de huidige line-up, die pas na vele personeelswisselingen als ideale match gevonden werd, verdienden reeds hun sporen in bands als Isbells, School is Cool, The Cream Coloured Ponies, Chris Joris en Mira.
Vergelijkingen zeggen meer dan duizend bijvoegelijke naamwoorden, dus vooruit ermee. In de fantasierijke arrangementen zijn er snuifjes Roosbeef, flarden Spinvis en stukjes Björk terug te vinden. In de gelaagde samenzang hoor je echo’s van het Scandinavische duo My Bubba en de Frans-Cubaanse zusjes van Ibeyi, met datzelfde gevoel voor het vervlechten van harmonie en melancholie. Soms doet de dromerige pop wat aan Feist of Amatorski denken en de geest van Chet Baker waart door menig liedje.
Door haar studies aan Studio Herman Teirlinck heeft Verkerk ook een levenslange liefde voor Kurt Weil opgelopen en ook daarvan hoor je invloeden, vooral op vlak van songstructuren. Zelf citeert ze Randy Newman als een groot voorbeeld op dat vlak. Maar nooit is het meer dan een bron van inspiratie, want de zangeres heeft duidelijk haar eigen stem gevonden en haar band weet heel goed hoe ze die zo mooi mogelijk kunnen verpakken. Nu nog hopen dat de radiozenders ook voor deze parel door de knieën gaan.
