Nooit gezien, is het, hoe een Vlaamse artiest op basis van één single tot op het podium van Rock Werchter wordt gekatapulteerd. En toch is al die lof terecht. De Tamino-EP laat horen dat de Egyptische Vlaming — of is het omgekeerd? — meer is dan dat “Habibi”. Veel meer zelfs.
De overload wenkt. In roten van drie spuwt De Nieuwe Lichting nu al jaren zijn finalisten, en vaak leken ze al vergeten voor ze een impact hebben gemaakt. Dat tij lijkt gekeerd. Het addergebroed van Equal Idiots (2016) terroriseert dagelijks de ether, Tamino (2017) volgt dit jaar in hun zog met heel andere muziek. Ergens tussen Jeff Buckley, Radiohead en Arabische jeugdinvloeden in, kerft de jonge Antwerpenaar zijn eigen plekje uit in het Vlaamse muzieklandschap. En daar zit hij goed.
Op “Habibi” valt immers weinig af te dingen. Van bij de eerste noten hoor je iemand die zijn eigen stem gevonden heeft. Beïnvloed door de Egyptische en andere exotische zangers die in het ouderlijk huis werden gedraaid, ontwikkelde Tamino een eigen zangstijl, waarin fiorituren en een kleine hang naar theater niet geschuwd worden. Beter nog, echter, is “Cigar”, waarin Tamino voor het eerst laat horen de frasering van de jonge Thom Yorke tot in de puntjes te beheersen. Om vervolgens echt te gaan zingen. Er mag wat volume bij, en in het daarop volgend tekstueel drama “Death suits you, dear sir, like a beautiful coat but then without all the fur” waart jeugdig pathos rond. Lang geleden dat we nog eens zo’n goed pathos gehoord hebben; dat wel. Goeie song.
Ook mooi is hoe “Reverse” opent met een zanglijn die kronkelt als de rook die de sigaar uit dat laatste nummer heeft achtergelaten. De moeiteloosheid waarmee de zanger van hoog naar laag dartelt imponeert. Alsof dat vanzelf gaat. En waarschijnlijk is dat bij hem ook; lucky bastard. En alweer: een nummer dat aan alle kanten klopt, net als “Smile” waarin opnieuw de Radiohead uit de tijd van The Bends aan de deur klopt. Er zijn mensen die dat niet de beste Radioheadplaat vinden. Zij dwalen.
Laten we het tot slot nog eens over het delicate “Indigo Night” hebben. Schoon fingerpicked gitaartje krijgt gezelschap van wat schaars tinkelende piano, en verder is er alleen die stem, die voor één keer half-fluistert, naast het drama zingt in plaats van erop. Het is meesterschap op twintig jaar, en tot het tegendeel wordt bewezen, was op die leeftijd nog nooit iemand volmaakt. Laat ons dus het zware woord “Belofte” maar laten vallen. Habibi is daar al voorbij. God weet wat er nog kan komen.
