Sinds haar solodebuut in 2013 grossiert Chantal Acda in eerlijke muziek, waarin connectie centraal staat. Dat is op het nieuwe Bounce Back niet anders. Perfectie is niet de norm, maar net daardoor is haar muziek zo mooi.
Waar bij Let Your Hands Be My Guide in 2013 een zoektocht naar zichzelf begon, is het vandaag een soort levensfilosofie die zich afzet tegen datgene want vandaag de norm is: prestatiegerichtheid en individualisme. Chantal Acda zocht en vond een groep metgezellen die haar hielpen op haar muzikale ontdekkingstocht, die op The Sparkle In Our Flaws (2015) werd verder gezet. Multi-instrumentalist Shahzad Ismaily is er voor de derde keer bij in de studio. Peter Broderick deze keer niet, maar Bill Firsell schuift wel aan. En verder onder andere de muzikanten uit haar liveband: drummer Eric Thielemans, bassist Alan Gevaert, Gaëtan Vandewoude van Isbells en Niels Van Heertum met zijn euphonium, die onlangs zelf nog zijn solodebuut uitbracht.
Niet toevallig grijpt Chantal Acda terug naar de muzikanten met wie ze een connectie heeft, dat is namelijk het sleutelwoord in haar werk. Het verwantschap dat met elkaar ontstaat tijdens het spelen, is haast op geen enkele andere manier op te roepen. Het verhaal van Bounce Back ontstond door intieme huiskamerconcerten te spelen en in dialoog te gaan met het kleine publiek: “delen in de meest directe vorm”, noemt ze het zelf. Door Phill Brown te kiezen als producer, die gebruik maakt van taperecorders, zet ze zich af van auto-tune en knutselwerk. Vaak werden de eerste opnames gebruikt, zonder er iets aan te veranderen. Imperfectie als een schoonheidsvlek.
Maar natuurlijk ligt de muzikale lat nog steeds hoog en weet Acda er met veel gemak overheen te springen. Dat hadden we al in de gaten bij de vooruitgeschoven single “Fight Back”. Een nummer dat rugwind krijgt doordat de muzikanten goed naar elkaar luisteren en er een mooie onderlinge balans ontstaat. “Notice” is verrassend spaarzaam ingekleurd en net daardoor een van onze favorieten. De druk om te veel te laten gebeuren, is heerlijk afwezig. Het titelnummer zoekt naar een manier om met een veranderende wereld om te gaan: “I saw and no idea what to make of it now”. Maar ook: “Bounce back, hear a silence we all know”.
”Stay” neemt met zijn zeven en halve minuten alle tijd om traag op te bouwen, zonder veel meer dan ruimte toe te voegen, waardoor de klankkast van de gitaar klinkt als een kathedraal. Op geen enkel moment heerst er enige vorm van bedrog. Sinds haar solodebuut is Acda langzaam maar zeker aan het doorbreken bij een groter publiek, getuige daarvan zijn de lovende recensies en haar dubbele nominatie voor de MIA’s vorig jaar. Het siert haar dan ook dat ze vasthoudt aan haar manier van werken. Want uiteindelijk bestaan er maar twee soorten muziek: geloofwaardige en niet-geloofwaardige.
