Toen Anohni vorig jaar in de AB haar LP Hopelessness voorstelde, viel het al op: ze had verdomd veel songs bij zich die niét op die plaat stonden. De Paradise-EP zet die omissie recht, en maar goed ook: dit bevat misschien wel het sterkste materiaal dat de voormalige Antony Hegarty onlangs maakte.
En toch geen negen zoals Hopelessness wel kreeg. Daarvoor was die plaat te compleet, té af. Daar zijn we nu niet. Paradise als EP is een ratjetoe, een aanvulling die verder borduurt op het geluid — sfeervolle, soms stevig aanwezige elektronica en dié stem — dat met die langspeler werd gedefinieerd. Luister je echter nummer per nummer, dan hoor je dat dit de meest voldragen songs zijn die de samenwerking van Antony Hegarty met Oneohtrix Point Never en Hudson Mohawke voortbracht.
Te beginnen met de imponerende titeltrack, waarin beats diep resoneren en andere ritmes onderhuids blijven tikken. Het is bijna industrieel, maar de stem houdt het vuur brandend, als de ziel die ergens nog klopt. “Paradise” is een hartenkreet, een droom die tegen de realiteit wordt gezet en hoe dat afloopt, kun je meteen raden. “Jesus Will Kill You” is meteen nadien van de weeromstuit behoorlijk uneasy listening; een broertje van het dronerige “Obama” van op Hopelessness, een en al distorted vocals en abstract naast de tel vallende beats.
“You Are My Enemy” begint als een gebed en wordt vervolgens pure soul, maar misschien maakt “Ricochet” nog het meeste indruk. Joyeus danst het in het rond, maar zo gaat het natuurlijk niet. “If this keeps going, I’m gonna curse you, my God”, dreigt ze, terwijl haar stem van links naar rechts, welja, ricocheert. Tribale drums maken van de herhaling een mantra die bezwerend blijft rondcirkelen. Met “She Doesn’t Mourn Her Loss” wordt nog een bruggetje geworpen naar de oude Anohni, toen die als Antony & The Johnsons in bloedmooie torch songs handelde. “Who will remember her? If not her children”, betreurt de zangeres het lot van de aarde, en zoals het live al gebeurde, zo sluit ook deze EP af met de speech die aboriginal artieste Ngalangka Nola Taylor ooit uitsprak voor het World Economic forum. Het houterig Engels waarin al haar zorgen over het lot van de planeet zijn gebald, heeft hetzelfde effect als die keer dat Nina Simone in kapot Frans “Ne me quitte pas” bracht; het is hartverscheurend.
En toch stopt het daar niet helemaal. Om het zevende nummer van Hopelessness te horen, vraagt Anohni dat je zelf wat kwetsbaarheid toont. “In plaats van je dollar, wil ik dat je me iets persoonlijks e-mailt”, postte ze vorige maand, en zo zit je op een nacht als journalist een mail te sturen waarin je zo goed en kwaad mogelijk je twijfels over deze wereld en dit moment op een rijtje probeert te krijgen. Het is een statement, maar ook een knappe zet, die nieuwe mogelijkheden van interactie tussen fan en artiest verkent. Een dag later zit er echter een mailtje in de bus dat zo generisch aandoet en de inzendingen zo opzichtig voor haar eigen ecologische en feministische agenda spant – waar wat ons betreft op zich weinig tegen in te brengen is – dat alle potentiële magie ontbreekt. Natuurlijk kan ze die mails niet persoonlijk beantwoorden, maar als je zoiets wil doen, heb je een betere copywriter nodig, vrezen we. En het helpt ook niet dat “I Never Stopped Loving You”, dat je in ruil mag downloaden, slechts een afleggertje is.
Paradise heeft die zet dus niet nodig, het is zo al een waardevolle aanvulling op Hopelessness. Waar het hierna heen moet, is maar de vraag. Nog een album met Oneohtrix Point Never en Hudson Mohawke lijkt dubbelop als alles gezegd is, terug naar het kamerorkest van The Johnsons is ook overbodig. Benieuwd of Hegarthy nog eens kan vervellen of andere trucs in de mouw heeft zitten.
