Van alle noise-rockbands die ons landje rijk is, kan The Guru Guru het genre het snelst ontgroeien.
Ook The Guru Guru maakt deel uit van de nieuwe lichting jong gitaargeweld die in België is opgestaan. En wat een voorjaar was het al. Na El Yunque, It It Anita, Future Old People Are Wizards, Atlas en Every Stranger Looks Like You is het nu de beurt aan het vijfkoppige Limburgse gezelschap, ontstaan als een eindwerkproject aan de PXL in Hasselt.
The Guru kon gestaag evolueren in de slipstream van Raketkanon en Brutus. Met die laatste band namen ze een split én een prachtige cover van Sinead O’Connors “Troy” op. Uiteraard is The Guru Guru niet de enige band die kan profiteren van de hipheidsfactor van de scene. Bovendien is deze muziek straf genoeg om op eigen poten te staan. De alternatieve rock stuitert richting mathrock, posthardcore en experimentele rock. Daarnaast hebben de vocalen – ook niet onbelangrijk — afwisseling in petto.
De bands bij wie The Guru Guru het dichtst in de buurt komt, zijn Raketkanon (hoog energiepeil en straffe ritmesectie, check) en At The Drive-In. Die tweede band komt vooral voorbij zweven in de eerste plaathelft. Zo sleurt “Making Waves” je meteen mee in een golf van intense gitaren, alsof Omar Rodríguez-López ermee gemoeid is. “We Had Been Drinkin’ Bad Stuff” stampt als een dolle hond en blaast iedereen omver, maar is moeilijk te classificeren. Vooral “Swimming Pools”, “Up The Wall” en “Back Door” weten de balans tussen gitaargeweld en toegankelijkheid perfect in evenwicht te houden.
Daarna is het tijd voor iets complexere art rock (“The Sun Is Number One”). Als visitekaartje mag ook het ingetogen “Singultus” (let op de cleane vocalen) er zijn. Toch moet de band af en toe oppassen voor valkuilen waarin het soms heel diep vallen kan zijn (“BB I Can”). En zo doet de tweede helft vaker denken aan Deerhoof, ook constant zwevend tussen noise pop, punk en avant-gardische trekjes, maar dan met een Belgisch sausje erover.
Onze aandacht voor The Guru Guru werd getrokken na een explosieve aftershow na Refused in Trix. Toen leek de band vooral bestemd voor nostalgische fans van ninetiesgitaren; pakweg METZ of The Jesus Lizard dus. Vandaag laat The Guru zich niet meteen kennen. De eerste vijf nummers van P C H E W zijn nog vrij gemakkelijk te verteren, en de tweede helft heeft nog meer verrassingen in petto. Wat een interessante evolutie hebben de Limburgse jongens doorgemaakt.
