Ze heeft haar tijd genomen, zo kan je wel stellen. Vijf jaar om precies te zijn. Maar ze zijn er dan toch, de nieuwe liederen van Jesca Hoop. De tussentijd heeft ze deels doorgebracht met het akoestisch herwerken van eerder materiaal en dat proces heeft duidelijk zijn stempel gedrukt op deze nieuwe plaat.
Geen poppy of rock sound meer zoals op haar eerste drie albums, maar akoestische gitaar, stem, stem en nog eens stem. Daar komt soms wel nog bas en uitzonderlijk ook wat percussie bij op de achtergrond, maar Hoops stem is meer dan ooit de spil waar alles rond draait, in één, twee of meerdere lagen. Om daarmee weg te komen, heb je natuurlijk stembanden nodig die al wat kilometers afgelegd hebben, en dat is hier zeer zeker het geval. Als je naar het pakkende “The Lost Sky” luistert waar een perfect gecontroleerde gesmoorde stem, gaandeweg vergezeld door een tweede hogere zanglijn, de haren kaarsrecht doet rijzen, geraak je hiervan overtuigd.
Datzelfde nummer is ook een illustratie van de puurheid waarmee de nummers opgenomen werden, zonder kliktrack of drums om de maat aan te geven. Dit zorgt voor de natuurlijke wijze waarop Hoop steeds meer opgaat in het nummer en het tempo dat naar het einde toe ook lichtjes naar omhoog gaat. Ook op andere nummers durft het tempo wel eens volstrekt organisch te schommelen, wat het geheel net dat tikje meer van de plaat doet springen en dat stapje dichter bij de luisteraar brengt. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat de plaat grotendeels live opgenomen werd.
Verder geen grote verrassingen in deze negen songs, samen goed voor bijna veertig minuten luisterplezier. Hoop gaat muzikaal op zoek naar een zekere basis en draagt een gelijkaardige boodschap uit in meerdere teksten. Zo gaat het geestige “Animal Kingdom Chaotic”, met ritmisch toetsenbordgetokkel en een stevige knipoog naar de befaamde “computer says no”-sketches van Little Britain, over de manier waarop informatica steeds meer onze levens controleert en daarbij enige vorm van nuchtere reflectie vaak in de weg lijkt te staan. “Simon Says” klaagt dan weer overconsumptie aan en “Cut Connection”, dat spontaan beelden van rituele dansen rond het kampvuur weet op te wekken, lijkt de sleur des levens en het voldoen aan maatschappelijke verwachtingen ten nadele van echt geluk, een echte verbinding met iets of iemand, aan de kaak te stellen. Daarnaast neemt ze ook haar religieuze opvoeding onder de loep (Hoops ouders zijn mormonen) en haar afkering daarvan in afsluiter “The Coming”.
Hoop kent nog steeds het recept voor wondermooie songs en kiest met dit album het minder evidente pad waarbij meer aandacht van de luisteraar verwacht wordt dan voorheen. Zonder daarmee te willen insinueren dat haar voorgaande werk platte pop was, maar wel dat het zich vlotter in de oren wist te nestelen, niet zelden met een stevig catchy randje. Onthoud vooral de boodschap: wie doorzet, wordt beloond.
