Pharell Williams tot tranen toe beroeren en dat gedeeld weten op ’t internet, scheelt weeral een pak marketingkosten op de jaarlijkse begroting van de platenfirma. *Kassageluid*. Al hoeft de vleesgeworden oppervlakkigheid van Williams niet zozeer een opsteker te zijn voor een bedeesde singer-songwriter. Met haar eerdere demo’s wilde Maggie Rogers immers vooral meer in de diepte raken dan in de breedte. Maar ach, hoe gaat dat? Met haar volwaardige debuut-ep mikken Rogers en de hand die haar voedt resoluut op de breedte. Zo gaat dat.
Als kind werd ze verliefd op de muziek van Vivaldi. Haar moeder leerde haar Erykah Badu en Lauryn Hill kennen. Rogers zelf ging dan ook muziek studeren en stak met haar hoofd en frêle schouders uit boven de menigte. In het kader van afstudeerprojecten nam ze twee platen op die een enorme feeling voor pakkende melodieën verraadden. Het was ruw, onaf, maar het legde de drang om iets te betekenen bloot. Zoals de getalenteerde student die even het gevoel heeft dat de wereld op hem/haar wacht. Maar Rogers’ gelaagdheid in de diepte ruimt dus baan voor gelaagdheid in de breedte.
Het zal allemaal wel dat Rogers elektronica ontdekte en dat mordicus in haar geluid wilde integreren. Maar Rogers klinkt nu vooral hip op haar volwaardige debuut-ep voor Universal, en klaar om gouden eieren te broeden. Now That The Light Is Fading is alvast een eerste ei. Het is allemaal nog wat zoekend, maar de zaklantaarn schijnt recht op het doel: mainstreamsucces dat het liefst van al de Ed Sheerans van deze wereld nerveus maakt. De mix van het folkverleden van Rogers met de zilte elektronicatoetsen klinkt daarin wel heel doortrapt. Maar als het pakt, is het er boenk op.
Openingsnummer “Color Song” legt nog de brug met haar roots, met krekels als enige begeleiding voor een a capella. Een zweem van authenticiteit, wat tegenwoordig een van de bullets is op PowerPointpresentaties van de marketingafdeling. Maar na een dozijn luisterbeurten heeft het de status van niemendalletje nog steeds niet overschreden. En dan huppelt single “Alaska” blootsvoets de kamer binnen.
Want een Single, met hoofdletter S, is dat wel hoor. Dansen op een ondergaande zon, meisjes met een bloemenkrans in het haar. Aanstekelijk. De heupen bewegen, maar bij voorkeur met de ogen gesloten. Dat ze heus wel een stem heeft, die Maggie Rogers, en ritme. Dat “Alaska” Pharell Williams beroerde is dan ook geen toeval: dit begint waar, horresco referens, “Happy” stopt. Wanneer de zon aan het dromen gaat ’s nachts, over een koppeltje dat zich op de tonen van dit nummer vindt, bijvoorbeeld. Wereldnummer.
Rogers is als het bedeesde stiefzusje van Haim, zou je dan denken. Maar op “On + Off” verdwijnen haar USP’s, zoals dat op diezelfde powerpointpresentatie staat, als sneeuw voor de zon. Het is een anoniem, instant vervangbaar popnummer dat haar festivalset deze zomer even te zacht zal doen kabbelen. Zoutloze pop haalt het finaal van de folktoetsen, de frisse mix smaakt plots eentonig. Als dat de toekomst wordt, zit ze vast in de onehitwonder-zone.
Gelukkig doet “Dog Years” dan weer beter verhopen. Weer die zilte mix van dartele folkpop met een weemoedige ondertoon. En een rotaanstekelijk “ooh-ooh-ooh”, dat het nummer in het hoofd beitelt. Wel oppassen dat niet alle songs in de toekomst besmet raken met het Syndroom van Chris Martin. “Better” neigt dan weer naar de eendimensionale pop van “On + Off”, met een dreinerig refreintje dat de frisheid van Rogers’ beste momenten ontbeert.
Een hobbelig parcours dus, deze eerste ep voor een major. Als men Rogers toestaat haar eigenheid te behouden, ligt er een frisse folkpopplaat in het verschiet die in de juiste festivaltenten gensters kan slaan de komende jaren. Trekt men eerder de kaart van de platte pop, wordt Rogers een zoveelste bloem die niet kan groeien in de schaduw van de Ellie Gouldings van deze wereld. Hopelijk heeft ze zelf de keuze.
