Dead Bronco ontstond in 2012 in Gexto (Spaans Baskenland), waar zanger Matt Horan, uitgeweken vanuit Florida, zijn medemuzikanten letterlijk op straat vond: allen zijn ze gepokt en gemazeld in het livecircuit en hebben ze een gemeenschappelijke liefde voor country, rockabilly en rock uit de jaren 70. Vermeng dit met een punkattitude en een serieuze scheut humor en je hebt hellbilly. Van luiheid kan je de groep ondertussen niet beschuldigen, Bedridden and Hellbound is al hun vierde plaat, na In Hell in 2012, Penitent Man in 2014 en de Hank Williams tribute EP Moanin’ the blues in 2015.
Country is net zoals rock en blues een divers genre met verschillende strekkingen: van het meer commerciële naar de underground versie ervan. Dead Bronco bevindt zich duidelijk in dit laatstgenoemde segment: Hank Williams, Merle Haggard en David Allen Coe zijn grote helden en dat is er aan te merken: op het volledige album zijn geen kleffe “I love you’s” te horen. Hier wordt over de onderbuik van de maatschappij gezongen. Die explicit content-sticker is zeker niet gestolen. Matt Horan heeft het zich in het verleden niet gemakkelijk gemaakt, en dat draagt hij met zich mee, maar het is wel een onuitputtelijke bron van inspiratie. Zonder suikerspin, recht voor de raap. Zijn afkomst is niets om fier op te zijn, zo klinkt het in “Florida Grown”: “I’m Southbound Dixie highway, damn I hate this road”. En drinken, daar weet hij als herstellende alcoholicus ook alles van, zijn “True Love” heeft hem laten zitten, en wat doet een vent dan: “But when I saw her walking by in the arms of another guy, I sucked it up nice and hard and went straight back to that bar stool”.
Matt Horan mag dan wel uit de underground punkscene komen, met die twang lijkt het wel of hij nooit iets anders gezongen heeft dan country. Hoogtepunt is ongetwijfeld “Devil Woman”, waar hij een meer dan behoorlijke poging doet om te klinken als grote voorbeeld Merle Haggard. “Mama Tried”, van de vorig jaar overleden Haggard, wordt hier trouwens ook meer dan voortreffelijk gecoverd.
Maar een groep is meer dan de zanger alleen en dat is hier wel bijzonder duidelijk. Zo komt gitarist Manu Heredia meermaals op de voorgrond; hij zet “Thy Mother’s Ways”, “Bedridden and Hellbound” en “Devil Woman” vastberaden naar zijn hand. De lapsteel van Daniel Merino mag dan subtiel in de achtergrond zitten, maar zonder dat instrument zou de sound van Dead Bronco helemaal anders zijn.
Nauwelijks 36 minuten lang en Bedridden and Hellbound verveelt geen moment. Dit album is ongetwijfeld een eerste hoogtepunt in het bestaan van Dead Bronco. Niet voor iedereen natuurlijk, maar de roots-, country- en rockabillyliefhebbers zullen ervan smullen.
Dead Bronco is ondertussen begonnen aan een promotour in thuisland Spanje, maar vanaf 23 juni vind je ze in Europa met optredens in België, Duitsland, Nederland, Zweden en Denemarken. Het laatste concert is trouwens op 17 juli tijdens de Gentse Feesten.
