Ajay Saggar. De naam is beneden de Moerdijk misschien niet zo heel bekend, maar hij heeft er wel een uitstekend najaar op zitten. To Awake In That Heaven Of Freedom, het derde album van zijn King Champion Sounds, ontpopte zich een paar maanden geleden al tot een van onze platen van dit najaar, maar intussen lapte hij er ook nog een album bij met zijn andere project, Deutsche Ashram. Daarmee vaart hij een heel andere koers, maar die levert opnieuw een mooi resultaat op.
Het verschil tussen de twee bands is echt wel opvallend. Bij King Champion Sounds krijg je te maken met een verbod op stilistische beperkingen, waardoor je meer dan ooit belandde in een wereld van uitbundige weelde: swingende postpunk, stuiterende psychedelica, grimmige field recordings, vette dub, vrije improvisatie, gescandeerde poëzie, Madchester vibes, en veel, veel meer. Bij Deutsche Ashram, Saggars duo met zangeres Merinde Verbeek, is de focus heel wat nauwer. Het resultaat is daardoor minder eclectisch en verrassend als bij King Champion Sounds, maar het laat zich wel beluisteren als één lange, coherente trip.
De ingrediënten: eigenlijk vooral de zone tussen de postpunk van de vroege jaren tachtig en de shoegaze van een klein decennium later, aangevuld met bands en genres die erbij aanleunen. Cocteau Twins en Siouxsie & The Banshees zijn namen die zullen opduiken, maar doe daar gerust jongere bands als Curve, Lush en Slowdive bij. Hier en daar, vooral in de hardere, meer claustrofobische momenten, herinnert het duo misschien ook aan het machtige Nederlandse Space Siren, de band van wijlen Corno Zwetsloot. Ook daar had je een bedwelmende combinatie van kloeke massa en iele dromerigheid.
Dat betekent: vaak etherische zanglijnen en heel wat geprogrammeerde toestanden, maar vooral ook veel gitaar en nog meer effecten. Het draait niet enkel om riffs en melodieën, maar om textuur, sfeer en emotionele lading. Deeper And Deeper blinkt vaak uit in een bedrukte melancholie, die misschien wat vloekt met de hoesfoto van een breed lachende Ama-parelduikster. Het sluit wél aan bij het beeld van de solitaire zoektocht en het vinden van parels. En net als bij Space Siren, is het muziek om je helemaal in onder te dompelen.
Vanaf opener “Little Matter”, misschien wel het meest beatsgedomineerde stuk van Deeper And Deeper kom je terecht in die geluidswereld die je soms bij de strot lijkt te willen grijpen, neigt naar industriële klaagzangen, maar even later wel weer meer ruimte laat. Zo valt in “Ocean Is You” meteen een veel fragieler geluid te horen. Vanaf daar is ook duidelijk dat je niet te maken krijgt met toevalstreffers: onder die lagen geluid zitten sterke songs met vaak opvallend memorabele zanglijnen die na een halve luisterbeurt al blijven hangen.
Een paar tracks – “Masai”, “Draze ‘n’ Cuss” en “Till The End Of The Day” – blijven rondhangen in een mistige wereld die door een door Brits klinkt, maar elders barst het open, sijpelt het licht makkelijker binnen, waardoor de valkuil van de monotonie vermeden wordt. Als “”Haha Hid It” al opschuift naar een iets lichtere postpunkvariant, dan is “Taste The Grass” eigenlijk de single, een hit in een rechtvaardige wereld en Deutsche Ashram in z’n meest urgente, aanstekelijke gedaante. En alsof afsluiten met het fraaie mysterie van “Slow Blow” nog niet volstaat, krijg je er nog een herneming van de eerste twee tracks bovenop.
Dat rekt Deeper And Deeper tot de gevaarlijke duur van een uur, maar toch krijg je niet het gevoel dat het tweetal z’n bezoekt te lang maakt. Mooie prestatie van het duo en een dubbelslag voor Saggar.
