“Dit is een plaat over hoe alles op dit moment de verkeerde richting uitgaat, politiek, moreel en intellectueel.” En toen moest Trump nog verkozen worden — sorry, we lopen een beetje achter met onze besprekingen — maar The Radio Dept. was er op zijn vierde album al niet gerust op.
Eigenlijk moest die vierde van The Radio Dept. een gitaarplaat worden, maar het materiaal daarvoor werd opzij geschoven voor deze: een warme dansplaat met een zwaar politieke ondertoon. Running Out Of Love is tegelijk een protestplaat en escapistische dansnostalgie, waarbij dat laatste overheerst: de lome beat van de Madchester-era trekt alle aandacht naar zich toe. Dit is muziek, gemaakt voor slow-motionscènes over de hoogdagen van The Hacienda. Die luie reggaebas van “Swedish Guns”, overwoekerd als ie wordt door staccato synths, maakt xtc overbodig. En ook afsluiter “Teach Me To Forget” baadt in eenzelfde fuzzy warmte. “We Got Game” is dan weer dromerige house, met iets meer pompende beats; het Detroit van de jaren tachtig, gezien door Zweedse oren.
Onderhuids broeit de woede. Johan Duncanson and Martin Carlberg hadden altijd al hun politieke kantjes, op Running Out Of Love — zelden was een titel meer toepasselijk — houden ze zich helemaal niet meer in. De handschoenen gaan af, en het duo zoekt ruzie met wie dat verdient: Zweedse politici, racisten en gelijkgestemde fascisten, hun platenfirma. “We all wish there was a hell for some people, some kind of retribution … but as you know that’s not the way it goes, when was it ever?”, gaat het in “Occupied”, en je hoopt maar dat het in die rechtszaak tegen Labrador Records niet is geciteerd.
Zo gaat het echter. “We came to speak our minds, what else could we do?”, klinkt het in “We Got Game”. De vraag is of het uitmaakt, als de spreidstand zo groot is. De referenties zijn retro, de onderwerpen hedendaags als “Swedish Guns”, die ook vandaag overal ter wereld hun slachtoffers maken. Tekst en muziek hebben op deze plaat zo hard hun eigen agenda, dat wie het ene volgt, het andere mist. En zoals altijd, is het de inhoud die de duimen moet leggen. Hun eigen schuld: prachtmelodieën als die van “Can’t Be Guilty”, eightiespop in schapenvacht, zullen altijd afleiden van de essentie. En laten we vooral het onweerstaanbare “This Thing Was Bound To Happen” niet vergeten; alsof Morrissey “Electronic Renaissance” van Belle & Sebastian zou coveren, en dus niet uit je hoofd te krijgen.
Hoogtepunt is “Commited To The Cause”, drijvend op een diepe bas, en gezegend met een pianootje dat enkel eind jaren tachtig in Detroit of Manchester bedacht kon zijn. Op zo’n moment is al die politiek niet meer dan wat het is: achtergrond. Het jaar is 2016, het was een ongelofelijk kutjaar, en we hebben het al lang opgegeven om er nog tegen te vechten. We dansen en we drinken, want we zijn al lang vechtend ten onder gegaan. We overschouwen het puin wel als morgenochtend de deuren van de club weer opengaan. “No point in staying sober/ If we’re gonna burn.”
The Radio Dept. speelt op 29 januari in de Botanique.
