Sinds de Stones de sluizen van de archieven open gezet hebben, regent het livealbums van de band. De teller staat ondertussen boven de twintig. enola stak zijn hand op goed geluk in de releasestroom en kreeg Havana Moon te pakken.
Er kan stilaan van een Rolling Stones-overload gesproken worden. Nadat vijf jaar geleden met Brussels Affair, de registratie van een concert dat The Rolling Stones in 1973 in Vorst Nationaal gaven, de ene liveplaat na de andere uitgebracht werd, raken we stilaan verzadigd.
Prima band, die Rolling Stones, daar niet van. Stiekem zijn we zelfs heel erg benieuwd naar wat het nieuwe Blue & Lonesome zal geven. En gesteld dat er nog eens een rondje Europa inzit voor de band, dan bestaat er enige bereidheid om in de buidel te tasten en eventueel zelfs een stevige verplaatsing te maken. Jep, de band spreekt nog steeds tot de verbeelding en heeft in zijn ondertussen bijna 55-jarige geschiedenis meer dan eens een memorabel concert gegeven. Maar om die nu allemaal in huis te willen halen?
Het nieuwe livealbum Havana Moon, dat eveneens verkrijgbaar is als dvd, blu-ray en elk ander formaat dat voor harde duiten over de toonbank kan gaan, is uiteraard de registratie van het concert dat de band op 23 maart van dit jaar in de Cubaanse hoofdstad gaf. Enkele honderdduizenden Cubanen gingen die avond uit de bol zoals je alleen maar uit de bol kan gaan wanneer je de Stones voor het eerst voor je hebt staan en de band in bloedvorm verkeert.
En dat doen de Stones de laatste jaren. Waar het bijvoorbeeld bij het Belgische concert in 2007 onwaarschijnlijk leek dat de Britten het nog tien jaar zouden uitzingen – Richards was nog maar recent uit een palmboom gedonderd en stond wankelend van de alcohol en pijnstillers op het podium – is de band nu meer dan ooit een geoliede machine.
Het nadeel: de machine is misschien ietwat té geolied. The Rolling Stones, dat waren toch die ruwe, onvoorspelbare nozems, kerels waarvoor je een stapje achteruit zette? Maar kijk, zelfs enfants terribles doen aan waardig ouder worden, waardoor rommelige concerten uiterst zeldzaam geworden zijn, wat ook geen slechte zaak is, gezien de ticketprijzen die de band hanteert.
Randkritiek dan wel -bemerkingen? Uiteraard, want wat hier te horen valt, klinkt fantastisch. Zoals “Gimme Shelter”, waarin sixties-demonen bezworen worden. Of discokraker “Miss You” de kans voor Daryl Jones, die meer Stone is dan officieel erkend wordt, om eventjes te schitteren,
alvorens Jagger de ohoehoe-koortjes op gang trekt. Jep, het komt allemaal uit de grote rock-‘n-roll trukendoos, maar aangezien de Stones die doos ergens vorige eeuw zelf in elkaar geknutseld hebben, valt het niet moeilijk hen dat te vergeven.
De ingrediënten zijn met andere woorden overbekend: de setlist gaat, enkele uitzonderingen daargelaten, al meerdere jaren mee. Als vanouds begroet Jagger, met koddig accent, het publiek in de eigen taal. En Richards krijgt zijn twee nummers aan de microfoon, ditmaal “You Got the Silver” en een heerlijk laidback “Before They Make Me Run”. “Midnight Rambler” wordt wederom tot het uiterste gerekt, wat tijdens een concert perfect is voor wie nodig eens moet, waarna nog ruimschoots tijd over blijft om de inwendige mens tevreden te stellen en in de massa opnieuw op zoek te gan naar bekenden. Maar wat moet je daar thuis mee, met zo’n marathonuitvoering?
Voor wie er bij was, is zo’n liveplaat een tof aandenken. Voor de fanatieke fans, te herkennen aan de tongtatoeage en rollator, een must have. Voor de anderen is Havana Moon niet anders dan de andere liveplaten die concerten van de voorbije jaren vastleggen: leuk om eens te horen, maar vooral vulsel op de kast.
