Na drie succesvolle albums met Iceage vond frontman Elias Bender Rønnenfelt de tijd rijp om zijn soloproject wat serieuzer te nemen. Alsof Nick Cave en David Bowie een dronken onderonsje hebben: zo klinkt de tweede plaat van Marching Church.
Muzikaal wonderkind — hij was nog een tiener toen Iceage plots hip werd met New Brigade — enfant terrible én cultfiguur: Rønnenfelt is het allemaal. Tot 2014 was Marching Church een tweederangsproject tussen het touren met Iceage. In dat jaar werd het pas een volwaardige band en begin dit jaar werd met Coming Down: Sessions In April zelfs een jamsessie op plaat uitgebracht. Nu is er dus Telling It Like It Is, dat in vergelijking met het vorig jaar verschenen This World Is Not Enough een grote stap voorwaarts is. Het geheim van de kracht van de plaat? Rønnenfelt liet zich omringen door vijf straffe muzikanten uit de Kopenhaagse underground scene en die namen duidelijk veel tijd in de studio om aan de songs te sleutelen.
Zo is “Let It Come” de ideale binnenkomer dankzij enkele harmonieën (inclusief fluit en strijkers) op zijn Nick Caves, in “Up For Days” bedient Rønnenfelt zelf de piano. Ook het catchy “Heart Of Life” is een dijk van een nummer, misschien zelfs een van onze favorieten van het najaar. Zo’n opgewekte melodie hadden we niet verwacht van hem. En Rønnenfelt heeft weer eens zijn muzikale horizonten verruimd. Naast die Nick Cave-referentie duiken er nu ook geregeld flarden soul en jazz op. Net als zwalpende melodieën die opbouwen naar een groots refrein in de laatstgenoemde song en pittige teksten. “Fist-fucked by destiny, I’m positioned like a beggar/ At the heart of life, sugar”, croont hij.
De eerste helft van de plaat is de sterkste. Op muzikaal vlak blijft Marching Church verbazen. Op een wolkje van subtiele piano’s en strijkers waant Rønnenfelt zich in “Inner City Pigeon” een vogel die nooit naar beneden komt. Ook uit de teksten van dit nummer, waarop liefst acht muzikanten meespelen, kan je afleiden dat Rønnenfelt soms in z’n eigen, ongrijpbare wereld leeft. In “Lion’s Den” wordt dan weer gespeeld met percussie en melodica. Het is weer een dijk van een nummer, dat getuigt van intelligente songschrijverij en kan daarmee ook makkelijk niet Iceage-fans aanspreken.
De vocalen van Rønnenfelt zijn zowel een voordeel als een nadeel. Ze hebben ook soms een hoog Jim Morrison-gehalte, klinken duidelijk gevarieerd en overladen, maar soms komen ze geforceerd (“Florida Breeze”, “Calenture”) over. En dat zal voor sommige luisteraars een afknapper zijn. Zoals in het rockende, up-tempo “2016” dat in het oor springt dankzij de blazers en viool. Maar misschien had Rønnenfelt hierin, net als in de drie laatste nummers van de plaat, nog wat meer ruimte voor de instrumenten moeten laten?
Desondanks is Telling It Like It Is een van de verrassingen van het jaar. Het is geen plaat met klassiekers geworden, er staan wel nummers op die bewijzen dat Rønnenfelt een ijzersterke songschrijver is. Telling It Like It Is is een donkere en niet te classificeren plaat, een logische stap na Plowing Into The Field Of Love, de laatste schitterende plaat van Iceage. Dat hebben ze bij Sacred Bones Records ook goed begrepen. De alternatieve scene in Kopenhagen heeft er een parel bij.
Marching Church speelt op 13 november op Le Guess Who? in Utrecht en op 17 november in Trefpunt in Gent.
