Goed nieuws voor wie deze winter graag wat centen uitspaart op zijn energiefactuur: er is een nieuwe Warpaint, altijd goed om de temperatuur met een paar graden te doen stijgen! De naam van hun derde is Heads Up en de zwangerschap zal maar twee jaartjes geduurd hebben, merkelijk minder dan de vier die nodig waren voor de vorige plaat.
Of dat wil zeggen dat er haastig gewerkt is? Zo klinkt het alvast niet. Voor de productie werd terug naar de begindagen gegrepen door de hulp in te roepen van ene obscure Jake Bercovici, die eerder al de groep zijn eerste EP onder handen nam. Nochtans hebben we hier klankmatig met een behoorlijk ander beestje te maken. De productie neigt naar het cleane, met zeer prominent aanwezige drums, zeker in vergelijking met eerder werk. Het accent ligt duidelijk op een dikke basdrum en strakke snare die, samen met de nog steeds diepe, zwoele bas zorgen voor een behoorlijk dansbaar sfeertje, een wending waar single “New Song” al voor waarschuwde.
Desondanks blijft het geheel nog steeds overgoten met dat typerende melancholische sfeertje. Met nummers die meer rond de beat zijn opgebouwd en gitaren die spaarzamer hun ding doen (denk: veel korte licks en sfeergeluiden eerder dan uitgesponnen melodieën) wordt die laatste voornamelijk opgewekt door de vocals. Meerstemmigheid wordt meer uitgebuit, de ene keer al subtieler dan de andere, zoals gedemonstreerd in de weergaloze opener “Whiteout” of het stuwende “So Good”, en dat is een welkome zaak.
Bijwijlen wordt de luisteraar zelfs ronduit verrast, zoals op het magische moment waarop de elektrische piano invalt op “The Stall”. Een briljante, korte, genegen injectie bluess die, niettegenstaande zijn korte duur, het nummer absoluut tot een hoger niveau weet te tillen. Akoestische afsluiter “Today Dear” staar er dan weer een beetje bij van z’n “komaan meisjes, we hebben nog een rustig nummer nodig om de plaat mee te eindigen”. Niet slecht, daar niet van, maar er komt iets een tikkeltje geforceerd over, al kan het goed zijn dat het live, met een eenzame spot op Emily Kokal gericht, beter tot zijn recht zal komen.
Ondanks de nieuwe accenten en sound draagt de muziek nog steeds een onmiskenbare Warpaint-schmoel; zo extreem ver wordt er nooit van de thuisbasis afgeweken. Toch riskeren zij voor wie het voornamelijk rond de gitaarklank en melodieën te doen was (“Elephants”, iemand?) ietwat ontgoocheld huiswaarts te keren. De meer sfeergerichte medemens zal zich echter snel terug thuis voelen, zij het dat die thuis nu een discobal(letje) in de living heeft hangen. Als het licht maar gedimd blijft, het haardvuur brandt en de wijn van een goed jaar is.
