De meest interessante soulzanger van de laatste twintig jaar is terug. Jamie Lidell brengt na drie jaar stilte een nieuw album uit: Building a Beginning. Daarop hoor je een gerijpte en gelouterde zanger, die de nadruk legt op gevoel en emotie. En deze keer komen die niet uit een beatbox, maar uit zijn keelgat. De zomerse festivalganger van 2016 kreeg trouwens al een voorsmaakje van die nieuwe nummers, op de Pukkelpopse weide. Met een setlist speciaal gemaakt voor die gelegenheid:
Jamie Lidell: “Ik wou een show brengen zonder echte dipjes, zodat de mensen het spannend blijven vinden. En dat was een bewuste keuze, want als je op een festival te veel nieuwe nummers speelt, gaan de mensen gewoon lopen. Ik heb dat zelf ook niet graag.”
enola: Hou je je op het podium altijd strak aan de setlist, of kan er geïmproviseerd worden?
Lidell: “Op Pukkelpop was die houvast wel belangrijk, want het was onze eerste liveshow samen. We hebben ons aan de setlist gehouden, maar natuurlijk is iedereen vrij om te improviseren, eens ze hun plaats in het geheel kennen.”
enola: Volgens sommigen zijn “the Royal Pharaos” je beste liveband ooit.
Lidell: “Daar ga ik honderd procent mee akkoord. Ik heb veel tijd en energie gestoken in het vinden van de juiste mensen, en het resultaat mag er zijn.”
enola: Waarom heet het nieuwe album “Building a Beginning”?
Lidell: “Af en toe moet je achterom kijken en zien waar je staat in het leven. Ik wil niet echt grote veranderingen, maar ik wil me wel herinneren wat belangrijk is. Soms moet je een pauze inlassen. De geboorte van Julian was zo’n moment, ik begon na te denken over wie ik ben, waar ik in mijn leven sta, wat belangrijk is voor mij en wat ik wil doorgeven aan hem. Zijn geboorte heeft me nederig gemaakt.”
enola: Liefde in al zijn vormen is een belangrijk thema op het album.
Lidell:: “Ik heb er drie jaar aan geschreven, dus het gaat vooral over de verwachtingen die ik als toekomstig ouder had. Het gaat meer over mezelf, over mijn nieuwe ik. Familie is belangrijk. In “Walk Right Back” probeer ik me in te beelden hoe Julian nu de wereld ziet. Veel van wat hij nu meemaakt en ontdekt, zal hij zich later niet meer herinneren. Een kind voelt de liefde die hij van zijn ouders krijgt, maar eens je zelf volwassen bent, bekijk je je ouders als de gewone volwassenen die ze zijn. Je verliest een deel van die liefdesband.”
enola: Je stem treedt terug meer op de voorgrond, waardoor het album eenvoudiger klinkt.
Lidell: “Voor mij was het toch een moeilijk album om te maken. Juist de eenvoudigere songs, zoals “Me and You” vormden de grootste uitdaging voor mijn stem, omdat ze zo naakt klinken. Voor je stem is het veel minder veeleisend om uptempo te zingen en elektronica te gebruiken. Maar wanneer je sober zingt, is er geen vangnet vol moderne snufjes, en dus ben je kwetsbaarder. Mijn ambitie was om alles zo authentiek mogelijk te zingen, en niet alles vol te stoppen met moderne technieken, alleen maar om te kunnen zeggen: “kijk ik heb dit en dat snufje gebruikt”. Het was oorspronkelijk zelfs niet de bedoeling om een nieuw album uit te brengen, dus of het oud of nieuw klonk, daar heb ik mij niet mee beziggehouden, ik wou er bewust geen tijdsstempel op drukken, ik wou alleen verhalen vertellen.”
enola: Hoe hou je je stem in vorm?
Lidell: “Je lichaam is belangrijk en door slecht te eten en veel te drinken onderhoud je je stem zeker niet. Als je jong bent, maakt het allemaal niet zoveel uit, maar eens de veertig voorbij, is het belangrijk om alles in balans te houden. In Nashville is dat heel gemakkelijk, want het is een gezonde plaats en er hangt veel positieve energie in en rond de stad.”
enola: Waarom wou je geen album uitbrengen?
Lidell: “Ik was net weg bij Warp Records na veertien jaar, en ik wist niet of ik klaar was voor een nieuw label. Ik heb wel meetings gehad met anderen, maar ik werd er niet echt enthousiaster van. Toen bedacht ik dat ik evengoed mijn eigen label kon beginnen, zo moet ik aan niemand verantwoording afleggen en kan ik nog steeds muziek maken, wat ik toch het liefst van al doe.”
enola: Waarom ben je weggegaan bij Warp?
Lidell: “Warp en ik, dat was zoals een oud koppel: er is veel wederzijds respect, maar niet veel opwinding meer. Ik moest nog een album voor hen maken, en ik kreeg het gevoel dat dat voor hen een extra puntje op hun ’to do’ lijst was. Ik respecteer iedereen bij Warp, maar er zat sleet op onze relatie. Ik had nood aan een nieuwe omgeving, en dat is ook een van de redenen waarom er veel over “beginning” wordt gesproken op het album.”
enola: En toen moest je nieuwe zakenpartners zoeken.
Lidell: “Ik heb een geweldig managementteam en via hen ben ik bij Kobalt terechtgekomen. Nu heb ik wat geld om de promotie van het album te doen, want zelf had ik dat niet. Ik zou graag alles zelf doen, maar dat gaat spijtig genoeg niet. Gelukkig is het copyright wel van mij, Prince zou fier zijn. Voor de eerste keer ben ik ook de eigenaar van de masteropnames. Ik hoef maar een album te doen via Kobalt, en dat is voor mij momenteel de beste oplossing.”
enola: Waar heb je het album opgenomen?
Lidell: “Meestal hier, in mijn studio thuis. De drumpartijen van Byron Jones zijn opgenomen in Sound Emporium. Niet dat mijn studio niet goed is, maar we wilden een bepaalde sound, en die konden we hier niet te pakken krijgen. Bovendien werk je in een aparte studio ook veel geconcentreerder. Veel songs waren nog echte demo’s, er was dus nog werk aan de winkel.”
“Daarna ben ik ook naar LA gegaan om de achtergrondzang op te nemen (nvdr met de achtergrondzangeressen van Shaka Khan). En ik ben ook nog naar Londen geweest om met Sam Beste, de vroegere keyboardspeler van Amy Winehouse, op te nemen.”
enola: “Motionless” is een fantastische gospel, waar heb je de inspiratie gehaald?
Lidell: “Ik hoorde het woord “motionless” in een lied en ik dacht: “Wat een fantastisch woord, er zou een lied moeten bestaan dat zo heet”. Zo gezegd, zo gedaan dus, de tekst is trouwens door mijn vrouw geschreven. En omdat het zondagmiddag was, maakte ik er een gospel van. Die demo heeft lang in mijn kast gelegen, op de uiteindelijke opname hoor je de oorspronkelijke zang. Waarschijnlijk was ik in de juiste stemming omdat het zondag was?”
enola: Wat komt eerst: tekst of muziek?
Lidell: “Het varieert, maar ik heb een voorkeur voor tekst eerst en dan pas de muziek. De meeste songs op het album zijn zo geschreven, behalve “Walk right Back”, daar had ik een idee hoe de zang moest klinken, en de woorden zijn pas achteraf gekomen. Daarom klinkt de tekst niet altijd even logisch.”
enola: Hoe componeer je de muziek, als je de teksten al hebt?
Lidell: “Ik duw op de “record”-knop en ik tik met mijn voet, en probeer me al zingend het ritme van het lied in te beelden. Ik zoek zo welke stijl het beste past bij de tekst. En dan doe ik nog een tweede of derde take, terwijl ik sneller zing. Hoe de tekst moeten aanvoelen is belangrijk. Achteraf beluister ik alles opnieuw, en beslis ik welke stijl het wordt. Ik probeer altijd het afgewerkte lied voor ogen te houden. “Julian” is een goed voorbeeld, want de tekst is een ballade, heel emotioneel, als je wil kan je er een echte smartlap van maken. Maar ik wou het ook plezierig houden voor Julian, want het is zijn lijflied en ik vind niet dat hij naar een smartlap moet luisteren, eens hij er oud genoeg voor is. Het was dus een uitdaging om er iets van te maken, maar daar hou ik van, dat is plezant.”
enola: Denk je dat Nashville een betere stad is voor Julian om op te groeien dan bijvoorbeeld New York of Berlijn?
Lidell: “Beter is misschien niet het juiste woord, elke stad heeft zijn voor- en nadelen. Maar het is inderdaad gemakkelijk wonen in Nashville, het is een propere stad, er gebeuren niet al te veel gekke dingen, de winkels zijn dichtbij, en hij kan later naar school wandelen. Nashville is niet zo opwindend als een grootstad, maar het is een magische plaats. Ikzelf vind het ook een aangename en stressloze stad. Maar we zien wel wat er gebeurt, als we het beu zijn, verhuizen we misschien wel weer, maar voorlopig zitten we goed hier.”
