Songs In The Key Of D, Vol. 12. Onze favoriete outsider is terug met zijn nieuwste worp, die de ingeslagen koers van That’s Your Wife On The Back Of My Horse (met voorsprong de beste albumtitel van 2015) verderzet. De liefhebber weet wat te doen.
Volgend jaar zal Dowds solocarrière de symbolische kaap van twintig jaar bereiken. Best opmerkelijk want de veteraan, die bij zijn debuut al werd beschouwd als een ouwe lul, houdt er een indrukwekkende productiviteit op na en blijft regelmatig Amerikaanse en Europese podia afschuimen met zijn steeds eigenzinniger wordende muziek. Wrong Side Of Memphis en zijn recentste wapenfeit liggen bij een eerste beluistering misschien ver uit elkaar, maar eigenlijk is niets minder waar. Het zijn albums die getuigen van dezelfde radicale visie en zijn een aanval op rootsgenres en zones ver daarbuiten.
Voor Execute American Folklore lanceerde Dowd een crowdfunding-campagne, die met succes werd afgerond. Je weet dan ook dat je getrakteerd zal worden op een feest van onzin en transgressie, van kitscherige funk en voze bluesresten, van op z’n kop gezette gemeenplaatsen, innuendo en ironievrije egodocumenten. Hij had er net zo goed bij kunnen lopen in een grasgroen trainingpak en een fluokleurige zweetband. Het zal Dowd allemaal worst wezen. Hij bepaalt de regels in een bonte wereld die geen toegevingen doet, al moet je soms, ook nu, toegeven dat de man regelmatig wat oorwurmen uit de mouwen schudt.
Veertien songs jaagt hij er weer door, in minder dan veertig minuten. Stilistisch is dit een verderzetting van That’s Your Wife…, wat betekent dat hij zowat alles zelf opnam: bas, gitaar, toetsen en heel veel plastieken beats. In opener “Unease And Deviance”, eigenlijk een mooie definitie van z’n werk, dreigt het even uit te monden in het thema van “The Fresh Prince Of Bel-Air”.Met iele synths, een rudimentaire beat, onnozele breaks en Dowds vieze nonkel-verzen. En zo klinkt het wel vaker, alsof hij in stukken als “3.29.48” (zijn geboortedatum) en “Modern Woman” zit rond te hossen met een XL-beatbox en een zak vol kromme rhymes.
Elders vind je nog knikjes richting rock-‘n-roll swagger, maar dan wel nadat het grondig door de mangel gehaald werd. “Sexual Revolution” heeft meer gemeen met The Butthole Surfers en Ween dan met de rootshelden waar hij vroeger mee vergeleken werd. “Funkalicious” zet Bootsy Collins bij The Residents. Of ook: “Last Laugh”, eentje voor zijn moeder die aanvankelijk bijna klinkt als 80’s INXS.En “Rhumba In The Park”, een uitje richting exotica dat klinkt als een antwoord op “Worried Mind” uit z’n vroege klassieker Pictures From Life’s Other Side. Maar het kan altijd nog zotter: tijdens “Mr. Muggles” verwacht je dat het Beverly Hills Cop--thema elk moment zal opduiken en mag gastzangeres Anna Coogan voor theatrale franjes zorgen, terwijl de opgefokte titelsong knettergek barakkenkabaal van de meest gesjeesde soort is.
Het is duidelijk: deze halvegare vaart een koers die even desastreus als onweerstaanbaar is. Want geef nu toe: hoeveel artiesten geraken ermee weg om hun naam te laten scanderen? Jaren geleden gebeurde het al op het podium, nu ook in het afsluitende “World Without Me”. En toch kan je niet anders dan meegrijnzen bij zoveel idioterie. “Whiskey Ate My Brain” luidt het elders. Dat moet dan wel, maar het leverde intussen wel een onnavolgbaar oeuvre op. Go, Johnny, go!
Dowd is van 12 tot 30 oktober op tournee in Europa. Hij speelt drie keer in Nederland en een keer in Belgie: op 29 oktober in GC De Melkerij (Zemst).
