We worden er zelden door iemand aan herinnerd dat muziek iets is dat leeft. Iets dat vatbaar is voor interpretatie. Chantal Acda is gelukkig wel zo iemand, dat bewijst ze met haar band nog eens op Live In Münster.
Sinds haar eerste soloplaat in 2013 is de discografie van Chantal Acda betrouwbaarder dan de gregoriaanse kalender. Een jaar na Let Your Hands Be My Guide verscheen in 2014 de Live In Dresden-versie. Vorig jaar kwam de nieuwe studioplaat The Sparkle In Our Flaws uit en nu is er dus weer een live herneming: Live in Münster. Ze zullen blij zijn op het Duitse ministerie van Toerisme. Maar het was in ieder geval met voorbedachten rade: de klankman (Nick Symons) heeft alle optredens van de Duitse tournee in april 2016 opgenomen, zodat het concert met de juiste energie kon worden gekozen.
Energie is hier het kernwoord. Bij concerten heb je vaak het gevoel dat je naar een studio-opname staat te luisteren. In. Het. Beste. Geval. Maar muziek is iets dat leeft, dat ademt, dat open staat voor interpretatie en dialoog. In de klassieke muziek en vooral de jazzmuziek is dat een gangbaar uitgangspunt. Het origineel is daar niet de norm, maar het vertrekpunt. Intuïtie en interactie zijn Acda’s uitgangspunten in de studio, maar ook op het podium. Dat de muzikanten in de studio verschillen met die op tour, helpt ongetwijfeld om die oefening uit te diepen.
Eric Thielemans (drums), Gaëtan Vandewoude (gitaar), Alan Gevaert (bas) en Niels Van Heertum (euphonium) zijn opnieuw ervaren reisgezellen. Het mooie aan dit album is dat het niet alleen unieke, verschillende versies bevat van nummers op The Sparkle In Our Flaws, maar dat er ook nieuwe live versies van “My Night” en “Wintercoat” op staan. Het is een registratie die meer wil zijn dan een interpretatie van de studioplaat, het is een momentopname van 42 minuten die de band en hun connectie vastlegt op één bepaalde avond.
”Wintercoat” is ontegensprekelijk een kapstok, waar dertien minuten lang klanken aangehangen worden. Zonder angst om fouten te maken, zonder dat iemand individueel de aandacht opeist, aan het eind helemaal ontheemd van iedere houvast en net daarom zo mooi. “Homes” opent net als het studioalbum de set. Het is aanvankelijk zoeken naar subtiele verschillen. “My Night” gooit na bijna drie minuten de fundamenten onderuit en geeft het nummer een nerveuze, grootstedelijke spanning die fel contrasteert met de serene en rustgevende kant die de nacht ook in zich draagt.
In “The Other Way” laat Vandewoude zijn banjotokkels als ochtenddauw over het nummer vallen. “The Sparkle Of Our Flaws” wordt geboren uit schoot van een drumsolo. “Games” klinkt alsof elke band een euphonium zou kunnen gebruiken. En dat is het dan, vijf nummers, een momentopname van die avond in april in Münster. Anders dan alle andere, zoals elke dag anders is dan alle andere. Zoals elke zonsopgang of -ondergang anders is dan alle andere. Als je er maar op let.
