En toen was daar opnieuw Bastille. Waar het debuut van de jonge Britten nog schromelijk door enola.be over het hoofd werd gezien, laat opvolger Wild World een haast onvergetelijke indruk achter.
In tijden van economische sanering is het niet anders dan logisch dat niemand nog een tientje of twee overheeft om een album te kopen. En toch; haal je als liefhebber van complexloze pop dit jaar maar een plaat in huis, laat het dan Wild World zijn. Ondertussen lukt het Dan Smith en de zijnen niet alleen om moeiteloos nummers te schrijven die je onmiddellijk meezingt, de Britten slagen er bovendien ook in om de hoogtepunten op het album zo strategisch te positioneren dat je Wild World ervaart als een bijzonder radiovriendelijk ritje op een perfect veilige achtbaan. Net zoals tientallen andere generatiegenoten stevent Bastille zo af op een carrière die gekenmerkt wordt door de uitzonderlijke kwaliteit van de singles die de groep presenteert. Op dit moment scoort het viertal nog steeds op het hele continent dankzij “Good Grief” en “The Currents”; twee absolute pareltjes die elk gekend ingrediënt om een hit te maken zo vakkundig verpakken dat je niet anders kan dan overstag gaan.
Het onvermijdelijke nadeel? De vraag in hoeverre dergelijke muziek -singles waarbij je voelt dat de band niets anders doet dan bewust een succesformule volgen- nog oprecht weet te boeien, steekt al na een kwart album de kop op. Muzikaal gezien is Wild World een onmiskenbaar popproduct van deze tijd; haast alles dat je hoort lijkt uit een computer te komen. Is er toch sprake van een lijfelijk instrument, dan gaat het om niet anders dan een lepe truc om voor voldoende afwisseling te zorgen. “Glory” en “Power” zo omschrijven als hetzelfde nummer? Niemand die dat merkt. De intro uit “Fake” en “Send Them Off” onderling wisselen? Geen haan die daar naar kraait. Dat euvel kreeg de band trouwens ook naar het hoofd gegooid tijdens het promowerk rond Bad Blood, de vorige plaat. Maar ook op dat album staan zulke sterke singles – denk maar aan “Bad Blood”, “Things We Lost In The Fire” of Pompeii”- dat je als fan al snel vergeet dat je naar een onvervalste hitfabriek luistert.
Wil je helemaal zout in de wonde strooien, dan moet je opmerken dat elk aspect rond Wild World rond Smith draait. Op papier bestaat Bastille uit vier leden, maar noch op het album noch naar de buitenwereld toe wordt ook maar enigszins de indruk gewekt dat de rest van crew een vinger in de pap te brokken heeft. Noem het cynisch, maar als de groepsnaam bepaald werd aan de hand van de verjaardag van de frontman, dan weet je wel hoe laat het is. Maar goed, los van alle bagger die je naar het hoofd van Smith kan gooien, is Wild World een meer dan geslaagd popalbum. Een heimelijk pleziertje voor de recensent, een klassieker voor de fan.
Bastille bezoekt Antwerpen op 1/1/2017. Er zijn nog kaarten beschikbaar.
