Een van de hardst tourende Belgische bands van deze zomer is ongetwijfeld The Black Heart Rebellion. Zanger Pieter Uyttenhove houdt voor enola een dagboek bij over het drieluik van optredens in juli. Vandaag: Boomtown – Chaos Descends – Fluff Fest.
Boomtown: vijfde keer Handelsbeurs
Ondertussen een gekende plaats voor ons en misschien wel de zaal waar we ons het meest mee verbonden voelen. Het is ooit anders geweest. Ik herinner mij Glimps Festival in 2012: geen tijd voor soundcheck, monitors die het tijdens het eerste nummer lieten afweten, en een pak nieuwe nummers die we misschien nog niet zo goed onder de knie hadden. Gelukkig hebben we met Boomtown 2013 én de release van de People when you see the smoke de zaken in ere kunnen herstellen. We weten ondertussen dat het geluid er nét iets anders is en kunnen vol vertrouwen onze set in gang stampen. Het blijft fijn om in onze thuisstad te kunnen spelen, er zijn veel bekende gezichten te zien. We schudden de setlist eens door elkaar en spelen een intens optreden. Het valt mij op tijdens het optreden hoe gereserveerd het publiek is, iets wat ik al eerder heb opgemerkt in Gent. Gereserveerd uit beleefdheid wel te verstaan. Er is het nodige applaus tussen de nummers, maar geen klap te veel om de sfeer niet te verbreken. Fantastisch. Onze vierde keer Handelsbeurs zit erop en ik kijk reeds uit naar de vijfde. Na het optreden rijden we door naar Keulen, waar we overnachten. De volgende dag volgt nog een lange rit naar Chaos Descends festival in Duitsland.
Chaos Descends: in het hol van Satan
Wanneer we zaterdag het festival naderen, is de naam Chaos Descends vrij letterlijk te nemen. We rijden de Duitse bossen in, terwijl de regen met bakken uit de hemel valt. Niet ideaal natuurlijk voor een openluchtfestival. We komen toe in Crispendorf, een erg afgelegen dorp in het groen. De line-up is een ruime mix van black en death metal, doom, en andere subgenres. Wanneer we de band voor ons zichzelf zien overgieten met bloed beseffen we: “Ze lachen er hier niet mee”. Dit maakt het festival ook wel bijzonder. Géén Graspop-toestanden, maar the real deal: een underground festival met occulte heavy muziek, middenin de bossen. Even de bloedresten van het podium vegen en onze podiumset-up maken. Satan is dan toch even terug in zijn hol gekropen, want tijdens onze soundcheck is het gestopt met regenen en is de zon er door gekomen.
We kiezen voor een stevigere set dan op Boomtown, met extra venijn in de staart. Ik heb de indruk dat het publiek het wel kan smaken, want ook hier maken we best een goede beurt. Na het optreden nemen we de tijd om even in de nabije bossen te gaan wandelen. Chaos Descends mag misschien wel naast Exit in de rij bijzondere festivallocaties. Wanneer we terug zijn, is het aan het schemeren, wat voor een (duistere) magische sfeer zorgt. De maan schijnt door de bossen, de black metal klinkt meer gemeend dan ooit en het Duits bier gaat vlot binnen.
Fluff Fest: vakantiegevoel
De volgende dag rijden we door naar Fluff Fest in Tsjechië. Alleen al uit nostalgie is het fijn om er terug te zijn. Jaren geleden kwamen we hier als festivalganger op bezoek, nu spelen we er voor de tweede keer. Fluff Fest blijft zijn roots als hardcore/punkfestival trouw, waarden als anti-fascisme/anti-homofobie/anti-seksisme en veganisme zijn hier bijna een vereiste om binnen te mogen. Voor buitenstaanders lijkt Fluff met zijn harde programmatie en overdadig getatoeëerde en gepiercete toeschouwers waarschijnlijk een erg gevaarlijke plek. Er heerst echter vooral een vakantiesfeer, een soort verbondenheid door muziek. We spelen op de Main Stage om 17 uur. We kiezen voor dezelfde setlist als gisteren: stevig, zonder gas terug te nemen. Ik zweet mij kapot in de witte tent en de blakende zon, maar de energie tussen ons vijf zit goed en 40 minuten later stappen we voldaan het podium af.
Nadat we zo goed als al onze merchandise hebben verkocht — Fluff Fest moet zowat de meest toegewijde fans hebben –, verzamelen we aan de bus, om de nachtrit naar België te starten. Het is 22 uur en we verwachten om 7 uur ’s ochtends terug thuis te zijn. We zijn een goed uur onder de baan wanneer we plots een knal horen. We rijden af bij het eerste tankstation en horen één van de achterbanden fluiten. De bus leeghalen, krikken, wiel afhalen, nieuw wiel plaatsen en de bus terug inladen… Een dik uur later zijn we weer op baan, voor vijf minuten althans. Een politiecombi komt voor ons rijden en doet ons teken hem te volgen naar een nabijgelegen parking. “Border police, can we see some ID please”, klinkt het. Gelukkig moeten we de bus niet opnieuw uitladen en blijkt een controle van onze pasporten voldoende. Deze keer zijn we écht vertrokken voor de resterende rit van een achttal uur. De donkere autostrades met plotse mistbanken, middenin de nacht en de nieuwe Swans-plaat door de boxen: ik denk even dat we recht de hel binnen rijden. Uiteindelijk komen we om 10 uur aan aan ons repetitiekot in Gent, meteen ook het einde van onze concertagenda voor de maand juli.
We zijn de afgelopen weken op fantastische plaatsen gekomen: bekende (Dour, Boomtown, Fluff) en nieuwe plaatsen (Exit Festival, The Underworld in Londen en Chaos Descends), met de bijhorende bekende en nieuwe gezichten. Ik besef nog maar eens dat het een privilege is om dit via onze muziek te kunnen meemaken en kijk al uit naar de volgende uren in de bus en nachtelijke kilometers. Een weekje rust, maar dan komen Void Fest (Duitsland), Ieperfest, Pukkelpop en Amplifest (Portugal) er gelukkig snel aan.
The Black Heart Rebellion speelt op vrijdag 12 augustus op Ieperfest. Precies een week later mag het vijftal de Cannibal Stage op Pukkelpop openen.
