Ze werd bekend als de ravissante drumster achter Daan, maar Isolde Lasoen is zoveel meer. Met haar groepje Les Bens doet de multi-instrumentaliste deze zomer de kleinere festivals aan en daarvan mag u helemaal iets anders verwachten dan wat haar broodheer presenteert. Al zijn er ook gedeelde liefdes. Die voor de Franse taal, bijvoorbeeld. “Dat klinkt gewoon meer verantwoord.”
Of ze dan nood had aan een eigen project? Isolde Lasoen lacht eens wanneer ik haar de vraag voorleg. En ze ontkent. “To-taal niet. Les Bens begon puur voor de fun.” En dat zat zo: “Ik legde op iTunes altijd al graag thematische lijstjes van mijn favoriete nummers aan en een daarvan bestond uit nostalgische nummers die iedereen leuk vindt, maar die je bijna nooit meer hoort op de radio: songs uit de jaren zestig en vaak Franstalig. Toen ik voor een privéfeestje werd gevraagd ‘iets’ te doen, had ik wel zin om dat soort liedjes te zingen. Mijn twee muzikanten, Ben en Ben, en ik amuseerden ons rot die avond, wat ons de zin gaf om verder te gaan. En zo werd het een volwaardig project dat niet langer alleen covers bracht. Al snel voelde ik immers de nood om ook eigen nummers te schrijven.”
En dat moest in het Frans? “Geen idee waar die voorkeur vandaan komt,” zucht ze. “In het middelbaar, waar ik een talenrichting volgde, vond ik dat zelfs geen mooie taal. Tot later in mijn muzikale carrière bleek dat heel wat van die nummers zich toch in mijn onderbewuste hadden vastgehaakt, vermoedelijk omdat mijn ouders veel naar de Franse televisie keken. We hadden geen kabel, dus wat op de antenne kwam was alles wat wij konden krijgen. Ik moet zo die liefde hebben opgepikt en ben me er dan later echt in gaan verdiepen.”
“In het Frans schrijven is niet eenvoudig, neen. Teksten vind ik sowieso het moeilijkste aan het songschrijfproces. Ik vind de woorden of uitdrukkingen die ik kies nogal snel cheesy of banaal en moet dus een soort van drempel over voor ik eraan begin. Frans heeft echter het voordeel dat alles onmiddellijk veel lyrischer klinkt, ontdekte ik. Meer verantwoord. Het is eigenlijk een heel mooie taal, erg poëtisch en als je dan wat opzoekt, krijg je snel inspiratie omdat het zo goed klinkt. ‘Amour’ of ‘Je t’aime’ klinken anders dan ‘I love you’. Niet dat ik die uitdrukking nu al gebruikt heb, maar je snapt wat ik bedoel. Daarenboven zegt men me dat de taal goed bij mijn stem past, dus dat is ook moii meegenomen.”
Zangeres was ze altijd al, zo zegt ze, dus daar moest ze geen drempel voor over. “Bij ongeveer alle projecten waar ik aan meewerkte, moest ik wel backings zingen. Vroeg Daan me om een duetje te doen, werden dat er al snel meerdere, deed ik al snel iets met iemand anders. Ik ben het langzamerhand gewoon geworden, zonder dat ik plots van achteraan het podium naar voor werd gekatapulteerd. Ook bij Isolde & Les Bens heb ik mijn drumstel als buffer — ik zing van daarachter. Ik voel me nog altijd niet de zangeres van een band, maar in de eerste plaats muzikant.”
“Technisch is drummen en zingen overigens niet zo moeilijk. Als drummer moet je al je ledematen onafhankelijk kunnen coördineren, daar nog een stem bij nemen vraagt hoogstens wat oefening. Het ligt me wel en ik vind het zelfs plezant omdat ik door te zingen heb geleerd hoe belangrijk het is dat een ritmesectie goed zit. Door mijn eigen ritmesectie te zijn, kan ik alles zelf bepalen en het ritme met mijn zang in overeenstemming brengen.”
In 2013 bracht Isolde & Les Bens met L’inconnu een eerste EP uit, een complete debuutplaat lijkt eindelijk in de steigers te staan. “Ik ben er mee bezig,” zegt Lassoen, “maar het is moeilijk de tijd te vinden tussen mijn vele projecten in. Ik mag het vergeten dat ik ooit een volledige maand kan uittrekken om eens flink door te werken. Maar ik ben ondertussen flink gevorderd met het schrijven en in het najaar trekken we dan ook de studio in. Ik hoop dat de plaat er begin 2017 kan zijn.”
“Ze zal anders klinken dan L’inconnu, dat zeker. Die EP leunde nogal hard aan bij de covers die ik bracht, had een chansonsound. Nu wordt het meer een mix van pure liedjes met eerder breeds aangepakte muzikale stukken met strijkers en blazers. Ik droom ervan om het grootser te doen klinken, want ik hou nogal van brede orkestraties en zelfs ietwat psychedelische klanken. Ennio Morricone is net zo goed een van mijn helden als Serge Gainsbourg, dus pin me ook niet vast op dat Frans. Er zijn een paar songs die ik meer in het Engels aanvoelde en dus ook in die taal schrijf.”
Verwacht Isolde & Les Bens overigens niet op Pukkelpop of andere mastodontfestivals. Wie haar wil zien, kijkt best eens rond op affiches van de kleinere festivals. Lasoen laat er haar slaap niet voor. “Met Les Bens hebben we al vaker op dat soort festivals gestaan en dat viel goed mee. Ik weet dat de meeste mensen me kennen van Daan, met wie ik op de betere festivals en in de betere clubs sta, maar ik ben niet vies van spelen in een klein café, op een bedrijfsfeest of op een familiefestival als dit. Uiteindelijk ben ik van opleiding jazzmuzikant en ben ik het dus wel gewoon om in héél andere settings op te treden. Een podium is een podium en zolang het geen pijpenstelen regent, is het voor mij allemaal goed.”
